-Rozdział 23-

  
  Nie wytrzymam tu ani chwili dłużej! Nie wiem co się dzieje z Justinem, nie wiem nawet czy jeszcze żyje. Na samą myśl, że Justin może umrzeć dostaję szału. Rozpadam się. Jestem pewna, że coś wziął. Widziałam to w jego oczach. Były dzikie, szalone. Nie ujrzałam w nich tego, co widziałam przez cały czas patrząc się w nie. Obiecał mi, że nic nie weźmie. Ja mu obiecałam, że się nie potnę. Teraz mam ochotę wziąć nóż i wbić go sobie prosto w serce. To serce już umarło. A ja umieram razem z nim. Jest to powolna śmierć. Z żałości i cierpienia. Ze strachu. Z niemocy. Z bezsilności.
Nie zastanawiam się długo. W ułamku sekundy już znajduję się na schodach.
-Gdzie biegniesz? - pyta rozżalonym głosem Oliver.
-Zaraz wracam- krzyczę będąc już na górze.
Wyciągam z torby woreczek. Znajduje się w nim moja przyjaciółka o imieniu Żyletka. Trzymam ją w prawej dłoni. Lekko dotykam palcem. Jej ostrze rysuje na nim maleńkie ryski, z których wypływa krew. Zrobić to? Długo się nie cięłam. Ostatni raz zrobiłam to dzień przed obietnicą. Obietnica to obietnica. Ale Justin jej nie dotrzymał, więc ja też nie mam zamiaru. Jestem już pewna. Podwijam lewy rękaw bluzy aż do łokcia. Chwilę wpatruję się w blizny. Wzrokiem szukam wolnego miejsca, którego trochę brakuje. Zrobię to na udzie. Ściągam spodnie. Stoję na środku pokoju w samych majtkach. Przyznam, że to wygląda seksownie. Przeglądam się w lustrze. Mia, kretynko, co ty wyprawiasz? Rób swoje.
Biorę żyletkę do ręki, znowu. Tnę skórę z lekkością, jak papier. Jestem wprawiona. Czuję dreszczyk emocji i ból, okropny ból. Jestem do niego przyzwyczajona, więc żaden jęk nie wydostaje się z moich ust. Przyciskam żyletkę do ciała mocniej niż zwykle. Moje życie, moje myśli wręcz toną w krwi. Przyglądam się stróżkom krwi wypływającym z głębokich, lecz wąskich ran. Zaciskam zęby. Upadam na ziemię. Leżę i krwawię. Czuję się słabo. Nie lubię widoku krwi, ale lubię to uczucie, gdy spływa po moim ciele. 
-Mia...- szepcze znajomy głos. W drzwiach stoi Oliver. Ma wytrzeszczone oczy i rozdziawione usta. Wygląda głupio. Jest zdziwiony, przerażony. Też bym taka była, gdybym tak jak on, zobaczyła swoją siostrę całą we krwi z żyletką w ręku. Szybko upuszczam "przyjaciółkę" na ziemię. 
-Co ty tu robisz?! - krzyczę ze łzami w oczach. Serce bije w przyspieszonym tempie. Zatapiam twarz w dłoniach. Nie chcę widzieć jego miny.
-Mia...- powtarza się. On chyba nie wie co powiedzieć albo nie może wydobyć z siebie słów. 
-Widziałeś wszystko? - wzdycham ciężko.
-Zostawiłaś uchylone drzwi. - odpowiada po kilku minutach.
Roztopiłam się. Jestem jedną, wielką czerwoną plamą. Plamą krwi.
-Co ty zrobiłaś? Pocięłaś się? - podchodzi do mnie. Klęczy nade mną. Po jego słodkim policzku spływa łza.
Nie odpowiadam mu. No bo, co ja mam powiedzieć? Mam mu powiedzieć, że życie mi się zawala? Że nie potrafię pomóc samej sobie? Że chcę zniknąć i nigdy nie wracać? Mam powiedzieć, że śmierć to jedyne o czym marzę?
Przejeżdża palcem po świeżych ranach. Ała(?). To już nie boli, bo ja nic nie czuję. Nachyla się i zaczyna je całować. Tego się nie spodziewałam. Wy też, prawda? Czy to nie jest największy skarb na świecie? Na mojej twarzy wbrew woli pojawia się promienny, lecz ledwo widoczny uśmiech. 
-Kocham cię- szepczę. I chyba naprawdę to czuję. Mam najlepszego brata na świecie. 
-Nie rób tego. Chodź po opatrunek. Już niedługo jedziemy do Justina. - mówi szybko z fałszywym uśmiechem. Widzę w jego oczach strach. 

 Jedziemy do szpitala! Jestem bardzo zestresowana. 
Autobus spóźnił się kilka minut. Jest zatłoczony. Ciężko mi się oddycha. Duszno jak w saunie. Za chwilę tu zemdleje.
-Dasz radę- próbuje mnie pocieszyć Oli, ale chyba mu coś nie wyszło. - pomyśl o tym, że już za kilkanaście minut ujrzysz swoją miłość. 
I to chyba było jedyne trafne pocieszenie. Nie poddałam się, bo chcę zobaczyć Justina. Chcę go wycałować, pocieszyć. Spojrzeć w jego oczy. Chcę się dowiedzieć co u niego i co zrobił.  Gdy już wrócimy do domu, sama wskoczę mu do łóżka.
Wszyscy ludzie w autobusie są niezwykle...dziwni. 
Obok mnie stoi wysoki pan z długim nosem. Ma krucze włosy i delikatny zarost. Stawiam, że ma około czterdziestki. Mruczy coś pod nosem przez cały czas. Może się modli. Jest chorobliwie zdenerwowany. Co jakiś czas przeciera czoło chusteczką. 
Po jego prawej stronie siedzą dwie grube panie. Są w podeszłym wieku. Obie mają na sobie bordowe płaszcze i różnokolorowe korale. Na pewno wracają z zakupów o czym świadczy mnóstwo toreb pełnych przeróżnych rzeczy. W jednej torbie są ubrania, w pozostałych żywność. Dostrzegam w nich niezwykłe podobieństwo. Może to bliźniaczki. Obie są niezwykle otyłe i dość szpetne. Ledwo się mieszczą na swoich miejscach. Raz po raz odwracają się i pouczają kogoś z tyłu.
Za nimi siedzi kilku, może siedmioletnia dziewczynka z dwoma blond warkoczykami. Ma różową sukienkę w niebieskie kropki. Białe podkolanówki z falbankami i czarne lakierki, którymi cały czas kopie panie przed nią. Wygląda na słodką. W jej uszach dostrzegam słuchawki, a w ręku MP3, wydłużam szyję, aby zobaczyć czego słucha. "Metallica- Nothing else matters". Robię zdziwioną minę. Pozory mylą. Chichoczę pod nosem.

W dwadzieścia minut dojechaliśmy na ulicę Healthly. Szpital mamy właściwie pod nosem. Wchodząc do niego czuję jak moja głowa eksploduje od nadmiaru myśli. Chcę żeby było dobrze. Dlaczego choć raz nie może być całkowicie dobrze? No proszę! Idziemy zimnym korytarzem. Nienawidzę szpitali. Brr. Wystrój przeraża. Dlaczego w szpitalach wszystko ma zimny kolor? Powinno być inaczej! Ludzie mieliby wtedy nadzieję i siłę na walkę. Czuliby się ciepło i bezpiecznie. Czuliby się żywi. Teraz? To żywe trupy. Uśmiechają się z bezradności. Zero pocieszenia, zero wsparcia. Faszerują ich lekami. Podłączają do kroplówki. Tyle. To tylko ich praca, po co mają im mówić, że będzie dobrze, że ich uratują? Dlaczego nie dodadzą im otuchy? Wszystko tylko dla pieniędzy. 
Jakiś lekarz prowadzi nas do "pokoju" Justina. Co jak co, ale pokoju to w ogóle nie przypomina. Idziemy wzdłuż korytarza. Słyszę jęki, płacz, jak ktoś woła pielęgniarkę. Jeśli to jest normalny szpital, to jak jest w psychiatryku?
-To tu leży Justin...- lekarz zerka na kartkę- Fireheart- dokańcza po chwili. Otworzył drzwi, wskazał na Justina. Spojrzał na niego zimnym, pozbawionym jakichkolwiek emocji wzrokiem. Jak robot stworzony do zabijania.
Justin leży na twardym łóżku. Nie ma na sobie koszulki. Jest przykryty seledynowym...czymś. Jego twarz jest zmęczona i blada, a na policzkach znajdują się wyraziste rumieńce. Ma wciąż zamknięte oczy, ale po oddechu słyszę, że nie śpi. 
Przed podejściem do niego zerkam na lekarza, jakbym bała się, że mi na to nie pozwoli. Chwytam jego dłoń i chwilę ją pieszczę. Łza spływa po moim poliku. 
-W jego organizmie wykryto duże ilości środków antydepresyjnych i odurzających- wydukał na jednym oddechu. Głośno wzdycha. Ma kamienną twarz. Zamarłam. Justin, po co wziąłeś te świństwa? Płaczę. Jest mi go tak żal, jest mi tak przykro. Jestem wściekła na siebie. Zabijcie mnie. Dlaczego nie byłam wtedy przy nim? Wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby Monika nie zadzwoniła.
Z moich ust niekontrolowanie wydobywa się cichy jęk.
Oliver stoi obok mnie i nie odzywa się. Patrzy na Justina z wyrazem współczucia. Co jakiś czas zerka na mnie. Sprawdza czy nie płaczę. 
-Czy mogę prosić o kontakt z rodzicem Justina? - pyta łysy doktorek. Nie mam ich numeru. Nawet nigdy w życiu nie widziałam ich na oczy.Coś wykombinuję.
-Tak. Czy mogę chwilę pobyć z nim sama? 
Lekarz uśmiechnął się i wyszedł. 


--------------------------------------------
Tym razem coś dłuższego.
Proszę także o długie komentarze, uwielbiam je! :)
PS. kocham was