-Rozdział 1-

 Justin, napisz. Justin, napisz! Justin, napisz, proszę!

I tak nie napisze. Po co w ogóle to wszystko? Czy ja serio jestem aż tak głupia i naiwna, by wierzyć w to, że on do mnie napisze? Tak, jestem. Siedzę i gapię się w monitor, jak kompletnie opuszczony człowiek, może ja jestem kompletnie opuszczona przez społeczeństwo? Wyciągam z kieszeni telefon i dzwonię do Cary. Muszę odnowić z nią kontakty, bo przecież nie mogę być z każdym skłócona. Potrzebuję koleżanki albo chociaż znajomej. Odbiera dopiero za piątym razem, jej głos pokazuje mi jak bardzo bezwartościowa jestem i jak bardzo nie chce jej się rozmawiać z kimś takim jak ja.

-Co? - pyta jakby przez płacz.

-Coś się stało? - próbuję udać dobrą, opiekuńczą koleżankę, ale chyba mi nie wychodzi, bo chwilę potem słyszę obelgi kierowane w moją stronę. W każdym razie, chciałam tylko pomóc. 

  Schodzę na dół i idę w stronę salonu, w którym siedzi mama i ogląda jakiś badziew w telewizji. 

-Mamo, serio jestem tak beznadziejna?- pytam zdołowana z nadzieją, że chociaż ona mi doda otuchy.

-Zależy z jakiej perspektywy na to patrzeć -zaśmiała się. Wiem, że to był tylko żart, ale mimo to czuję się jakoś dziwnie niedoceniona. 

-Aha, dzięki- odpowiadam złośliwie odwracając się do niej tyłem.

-Oj, Mia, jesteś przecież cudowna. - oznajmia po chwili, jakby z litości po czym obie śmiejemy się z zaistniałej sytuacji. - Co jest? - pyta - dostałaś kosza?

-Nie, czemu? skąd takie podejrzenia? - zdziwiłam się nieco. 

-Nie wiem.

-Po prostu wszyscy wokół dają mi do zrozumienia, że do niczego się nie nadaję, że nie jestem tu nikomu potrzebna, a to mimo wszystko trochę boli.

-Jeju, córuś..Ostatnio jesteś jakaś przygnębiona. Może ty jednak potrzebujesz pomocy specjalisty? I nie mówię tego złośliwie, chcę ci tylko pomóc. Martwię się. 

-Co?! - wzdrygam się, patrzę na matkę zawziętym wzrokiem i uciekam do swojego pokoju tak szybko, że aż się za mną kurzy.

 Nawet ona mnie uważa za nienormalną, nawet moja własna matka! Dość tego. Sięgam po żyletkę. I znów robię najpierw delikatną kreskę. Krew spływa po ręce małym, wąskim wodospadem bólu i cierpienia. Łzy spływają po obu polikach, które wyglądają jak rumiane jabłka. Po co to zrobiłam? Po co robię  sobie niepotrzebne blizny? Jestem sama sobie winna. Mam wystarczająco dużo problemów, a ja jakby na złość samej sobie stwarzam kolejny powód do nienawiści kierowanej do mojej osoby. Po chwili dzwoni telefon.

-Halo? -odbieram rozgoryczona.

-Tu Cara. Mogę do ciebie wpaść? - pyta, a ja wręcz nie mogę złapać powietrza w płuca.

-Co? co? co?

-Mogę? 

-Jasne- odpowiadam roztrzęsiona, a Carolina rozłącza się.

Jestem w szoku. Ona naprawdę chce do mnie przyjść? Do m n i e?

Pewnie po to, aby rozmawiać o jej makijażu albo bogatym ojcu, który kupił sobie nowe BMW czy tam Mercedes'a. A może nie tym razem? Może chce porozmawiać o nas i o naszej przyjaźni? Szybko biegnę do szafy z ciuchami. Przerzucam wszystkie ciuchy, mam ich dużo, ale mimo to nie mogę się na nic zdecydować. W końcu decyduję się na szarą bluzę z napisem "SWAG" (taa, ale to oryginalne...) i granatowe legginsy. No, muszę przyznać, że wyglądam jak człowiek. Przyglądam się w lustrze. O nie! Zapomniałam o świeżej ranie na nadgarstku. Biegnę, więc szybko po plastry, bo jeden by nie wystarczył. 

 W końcu zjawia się Carolina. Wygląda jak zawsze cudownie i robi wielkie wrażenie. Na sobie ma seksowną, złotą kamizelkę, a jej długie, odjazdowe nogi podkreślają czarne legginsy ze skórzanymi wstawkami. Widzę także, że ma na sobie makijaż. Dość duże kreski nad oczami i brzoskwiniową pomadkę oraz dużo, dużo pudru. Gdybym była chłopcem, zakochałabym się. 

-Mogę wejść? - pyta, bo ja jak głupia stoję i patrzę się na nią.

-Tak, tak. Nie chcę być niegrzeczna, ale co cię tu sprowadza?

-A nie mogę odwiedzić przyjaciółki? - szczerzy perłowe zęby.

-Kogo? - przełykam głośno ślinę.

-Ciebie, głuptasie. Dzień dobry! - woła do mojej mamy.

-Mia, nie wiedziałam. że będziesz miała gościa. 

Och mamo, ja także nie wiedziałam...

 Siedzimy w moim pokoju i obżeramy się czipsami serowymi. Jest serio fajnie. Nie spodziewałam się tego, że Cara kiedykolwiek do mnie przyjdzie. Nie wiedziałam też, że przyjdzie tak po prostu, żeby ze mną pogadać i się pośmiać, jak za dawnych czasów. Ku mojemu zdziwieniu rozmowa nie dotyczy tylko ciuchów, kosmetyków czy tego kto został Miss Universe 2013. Gadamy o wszystkim, wspominamy stare czasy. To chyba nie ta sama Cara, z którą rozmawiałam wcześniej przez telefon.
-Podoba ci się Justin, no nie? - pyta po chwili szturchając moje ramię. Nie wygląda na rozbawioną, jest poważna.
-Skąd takie podejrzenia?
-Widzę jak na niego patrzysz.
-Serio aż tak to widać?! - czerwienię się.
-Spokojnie dziewczyno!
-Jak mam być spokojna? Boże! boję się, że to wyjdzie na jaw...
-Widziałam też jak on na ciebie patrzy. - uśmiecha się szeroko i spogląda mi prosto w oczy.
-Nie rób sobie ze mnie jaj, okej? - wściekam się.
-Ej! Przecież ja nie żartuję. Mi się zdaje, że spodobałaś mu się. Chcesz jego numer?
-To ja mam pierwsza pisać do chłopaka? O nie.
-Przecież nic złego w tym nie ma! Ktoś musi zrobić pierwszy krok. Chcesz tego?
-Chcę.
-Więc do dzieła!