-Rozdział 11-

   Dziś środa. Miałam chodzić do psycholog we wtorki, no ale cóż, najwidoczniej mam większe problemy niż myślałam. Nie, ja nie mam problemów. Sama jestem problemem. W dodatku takim olbrzymim. Nikt nie umie mnie złagodzić, nawet ja sama. Serio, ja sama nie umiem sobie pomóc, choć jestem gotowa pomóc każdemu komu tylko jest smutno.
 Muszę się dowiedzieć, po prostu muszę znać sekret Manghay. Ja czuję, że to coś jest związane z Justinem i jego smutkiem, zdołowaniem czy jak inaczej mogę to nazwać. Dlaczego on nie chce mi powiedzieć co się dzieje? Dziś po lekcjach muszę się z nim spotkać. W czasie przerw jakoś tak głupio rozmawiać na poważne tematy. Czuję się źle przez to wszystko. Ciągły stres męczy. Codziennie boli mnie głowa, mam mdłości, schudłam pięć kilogramów. Na nic nie mam apetytu, a wręcz czuję wstręt do jedzenia czegokolwiek. Powoli zbliżam się do anoreksji.
  
 Siedzę w pustej sali. Na przeciwko mnie jest pani Manghay. Tym razem to ja postanawiam zacząć zadawać jej pytania. 
-Ostatnio wspominała pani coś o jakimś swoim wielkim błędzie, a nawet przestępstwie...
-To nieważne- panna się zakłopotała. Zaczęła nerwowa obgryzać paznokcie. W jej oczach pojawiły się łzy. To musi być coś poważnego i niebywale ważnego.
-"Nieważne"? Pod tym słowem zawsze kryją się najważniejsze sprawy. 
-Mia, musimy porozmawiać o tobie, nie o mnie i o moich głupotach.
-Psycholog nie jest człowiekiem bez problemów. Pani za bardzo wczuwa się w swoją rolę. Psycholodzy też czasem potrzebują pomocy. 
-Miuś, kim ty chcesz zostać w przyszłości?
-Ja? -zamarłam. Nigdy tak naprawdę nie myślałam o przyszłości.
-Powinnaś zostać właśnie psychologiem.
-Hah, ja nie potrafię pomóc samej sobie, co dopiero innym ludziom?
-O to w tym chodzi. Myślisz, że ja umiem sobie pomóc?
-Może.
-Nie.
-Proszę panią o to, aby pani mi powiedziała swój sekret.
-Nie uważasz, że to głupie?
-Wie ktoś o tym?
-Nikt.
-Będzie pani lżej na sercu. Przecież ja nikomu nie powiem!
-Mia, ja wiem, skarbie! Nie mogę ci powiedzieć. To nie jest żadna błahostka, to niezmiernie poważna sprawa.
-Wiem, dlatego chcę pani pomóc.
-Ty mi?
-Tak.
-Czy to coś związanego z Justinem? - pytam, głos łamie się, gdy wypowiadam jego imię. 

-Mia...
-Ja muszę wiedzieć! M u s z ę - krzyczę. Po chwili uspokajam się, bo widzę, jak pani Manghay chowa twarz w dłoniach. Ona płacze.
-Jestem złym człowiekiem- mówi przez łzy. Zanosi się płaczem.
-Każdy popełnia przecież błędy -próbuję ją jakoś pocieszyć, aby dowiedzieć się o co chodzi.
-Ale nie takie błędy!- zaciska pięści, próbuje zahamować płacz.
-Proszę pani!
-Mia, ja, ja...Spałam z Justinem.- wyznaje krztusząc się łzami.
 Zamarłam. Stoję jak słup z szeroko otwartymi oczami i buzią. Serce wali jak młot. Ono chyba chce przedostać się na drugą stronę. Wszystko we mnie się gotuję. Czuję drganie swoich rąk i zimny pot na czole. Patrzę na zapłakaną panią Manghay, której ręce trzęsą się jak chihuahua. Chcę wybiec z sali i nigdy tu nie wrócić. Nie umiem. Strach zupełnie mnie sparaliżował. Czy ja umarłam? Nie umiem też nic powiedzieć. Stoję więc jak idiotka w bezruchu. Zupełna cisza. Słychać tylko głośne bicie naszych serc.
-Jestem przestępcą. Wiem, ale on mnie tak bardzo zafascynował. Przecież wiesz jak Justin wygląda. Jest nieziemsko przystojny. Podoba mi się. Podnieca mnie. Robiliśmy to nieraz. W kiblu, w szatni, u mnie, u niego, w schowku na miotły. Też mu się podobam. Chyba. - tłumaczy ze śmiechem. Wiem, że śmieje się z bezradności. Ja po prostu upadam na ziemię i zaczynam płakać jak malutkie dziecko. Pierwszy raz płaczę przy kimś, zwykle robię to tylko wtedy, gdy nikt nie widzi. 
-Proszę, żeby pani zwolniła mnie z dzisiejszych zajęć.
-Jasne- pani Manghay zamyka oczy i głośno oddycha.
-Ja już pójdę- wstaję z podłogi, przeczesuję ręką niesforne loki i wychodzę z sali. Biegnę do wyjścia ile sił w nogach. Płaczę, a raczej wyję. Co ja mam zrobić?Ja nie wierzę! Justin nie jest taki jaki mi się wydawał. Ja go pokochałam. Pokochałam męską dziwkę! On spał z własną nauczycielką. Brzydzę się nim! Drzwi od domu są zakluczone. Czyli mama już jest w pracy, a Oliver w szkole. Jak dobrze. Wbiegam do domu i do kuchni. Znajduję w szufladzie "Acodin". Ile wziąć tego gówna, by umrzeć? Nie wiem. Wezmę całe pudełko. Trzydzieści tabletek. Wykładam je na stół. Czy tyle starczy? Nie chcę mieć fazy, chcę umrzeć. Nie wystarczy. Nie mam więcej, jejku. Dobra, biorę tyle. Zgarniam ze stoły tabletki do ręki. I połykam po kilka naraz, w dość szybkim tempie i małych odstępach czasu. 
 Śmieję się jak idiotka. Widzę niebieską łąkę pełną białych kwiatów. Nie wiem czy to faza, czy umarłam. Jeśli to drugie- to chyba jestem w niebie. Po chwili przekonuję się, że jednak nie. Słyszę przeraźliwy płacz dziecka. Przecież nikogo nie ma w domu. Płacz jest coraz głośniejszy. Wystraszona zatykam uszy palcami. Co jest? 
Widzę jak kilkanaście węży wije się po podłodze. Boję się. Wrzeszczę i uciekam do pokoju. Zwolnione tempo. Czemu czas tak wolno płynie? Ja też płynę. Moje łóżko to ogromny ocean pełen rekinów. Czy to tonący smerf?! Muszę go uratować. 
Moja pomoc kończy się tym, że spadam z łóżka i uderzam głową o podłogę. Chyba zaczyna się BAD TRIP. Boję się. Biegam w kółko jak opętana. Widzę na suficie czaszki. Krzyczę. Płaczę. Wpadam w histerię. Czuję jakby ktoś mnie obserwował, śledził i chciał zabić. Zwijam się w kłębek. Trzęsę się i wymiotuję. Patrzę w lustrze na moje ogromne źrenice. Nie straciłam świadomości. Wymiotuję znów. Krzyczę. Wszystko mnie boli. Chcę się zabić. Szukam żyletki. Jak dobrze, że w czasie poszukiwań zasypiam...
Budzę się. Spałam tylko kilka minut. To nie koniec, nadal mam halucynacje. Króliki rozwalają mój pokój. Gryzą wszystko, mnie też. Ała! Próbuje uciec. Wybiegam z domu. Samochody stają się nie widzialne. Słyszę trąbienie. Biegnę. Nie czuję zmęczenia.Jest mi strasznie gorąco. Ufff jak gooorąco! Ratujcie mnie, ja umrę! Nie chcę umrzeć.
   BAD TRIP powraca. Leżę na ulicy. Trzęsę się i płaczę. Boję się. Ktoś znowu mnie śledzi.Widzę Slender Man'a. Wiję się z bólu. Wymiotuję. Kiedy to się skończy?! Nikt się nie przejmuje tym, że młoda dziewczyna leży na chodniku zapłakana i krzyczy. Ludzie są podli. 
    Myliłam się. Kilka osób stoi nade mną. Słyszę syrenę. Jedzie po mnie karetka. Przyjechała. Jest różowa ze złotymi akcentami. Prowadzą mnie do niej gumisie. Jakie one słodkie! Tulę się do nich i całuję ich. W karetce mam drgawki. Śpiewam "Last Christmas". Śmieją się ze mnie. Głupie gumisie. 
-Ej gumisie, tuuulimy? Dipsi, Lala, Po- wrzeszczę od rzeczy. Śmieję się. Zasypiam...

-Rozdział 8-

  Pomogłam mu. I to jak. On tego nie docenił, kompletnie się tym nie przejął. Ma mnie tam gdzie nie dochodzą promienie słońca. I nie chodzi mi wcale o szafę. Ten świat jest totalnie pokręcony! Ja go kocham całym moim sercem, jestem w stanie zrobić dla niego wszystko, a on tego nie zauważa. Co mam zrobić, żeby wreszcie zmienił o mnie zdanie? Co zrobić, żeby mnie chociaż polubił?
Justin zaskakuje mnie coraz bardziej. Najpierw ten skręt, później to, co odwalił z alkoholem, a teraz jeszcze pokazał swój brak wdzięczności i uczuć. 
   Nie zamierzam dłużej siedzieć w domu. Jest leniwa niedziela i nie mam ochoty na nic. W dodatku nawet nie mam gdzie pójść. Na pewno nie pójdę do tego zapatrzonego w siebie, bogatego, egoistycznego palanta! O nie, nie ma mowy. Nie chcę go widzieć. Po dłuższym zastanowieniu postanawiam, że zadzwonię do Cary. Muszę się dowiedzieć co z nią. Jeden sygnał, drugi sygnał, trzeci sygnał, czwarty sygnał...
-Haaaalo? - przeciąga zachrypnięty, zaspany głos.
-Cara? Jak tam? Jak się czujesz? Przeżyłaś? - pytam pospiesznie.
-Mam cholernego kaca. 
-No...Ja też- kłamię przygryzając wargę.
-Piłaś?
-Dużo.
-Ty?- pyta z niedowierzaniem
-Ja.
-Dzisiaj powtórka, kicia. 
-Dzisiaj? Przecież jest niedziela...
-I co? Ojej, boisz się, że w szkole wyczują? Wyluzuj.
-Ha! Może frytki do tego?
-Frytki też będą, ale szczególnie- alko,alko,alkooo!- krzyczy do telefonu tak głośno, że muszę oddalić od siebie komórkę.
-Cara...Co się z tobą stało?
-Dorosłam. Też powinnaś.
-Nie chcę dorastać.Mamy po  s z e s n a ś c i e lat. To mało. Bardzo mało!
-Nie chcę mi się z tobą rozmawiać, wieczny bachorze, pa, idź sobie dalej błąkać w obłokach i lepić ludziki z plasteliny.
-A ty idź zatapiać smutki w litrach wódki, pa. - może i przesadziłam, ale miałam dosyć. W taki oto sposób chyba właśnie straciłam swoją jedyną dobrą koleżankę. Byłam inna, ona tego nie rozumiała.
   Może faktycznie to ja jestem dziwna, nie ona. W sumie, czasem lubię napić się piwa, ale nie lubię mocniejszych alkoholi. Czy to dziwne? Czy to dziwne, że w wieku szesnastu lat jeszcze nigdy nie miałam porządnego kaca? No, halo, to jest chyba normalne.
   Justin dzwoni. Odebrać? Nie odbieram. Dzwoni kolejny raz. Znów nie odbieram. Za trzecim razem, jednak, decyduję się kliknąć na zieloną słuchawkę.
-Mia? 
-No- odpowiadam oschle i bez entuzjazmu.
-Musimy się spotkać. W tej chwili. Proszę, zgódź się.
-Ta, ale gdzie?
-Na mostku przy Strumykowej.
Hah, szybko się poddałam. Uległam mu i to od razu. Miłość już taka jest, nie da się długo złościć na ukochaną osobę.
Zarzucam kurtkę przeciwdeszczową, bo kropi i wychodzę. 
Nie spałam praktycznie całą noc, jestem niesamowicie zmęczona i idę jak pijana. Ulica Strumykowa nie jest daleko. Znajduje się na niej cichy zakątek, o którym mało kto wie. Wśród drzew i krzaków płynie rzeka, a do przechodzenia na drugą stronę służy stary drewniany most. Idę tam. Czuję się tak cholernie źle. On mnie znowu zranił. Każdy mnie rani. Wciąż. Chce mi pewnie coś powiedzieć, nie wiem co, ale wiem, że w myślach będzie sobie ze mnie kpił. "Ty masz wyć z bólu dziewczyno. Ty masz cierpieć tak, jak jeszcze nigdy nie cierpiałaś". Może on to zrobił specjalnie? Może on naprawdę chce tego, aby mnie bolało? Ludzie są różni, ale każdy jest podły. Pamiętam, jak kiedyś do naszej szkoły chodził nielubiany chłopak. Na imię miał chyba Wiktor. Nikt go nie lubił- dosłownie. Każdy unikał. Był mądry, ale słaby. Nie umiał sobie radzić z tym, że wszyscy go poniżają. Był biedny, nawet bardzo. Nie było go stać na wypasione ciuchy. Nie zwracałam na niego uwagi. On odszedł, bo miał podobne hobby do mojego- lubił rysować. Rysował za dużo i przesadził. Do tego połknął jakieś tabletki. Umarł. On umarł śmiercią, która nazywana jest często tchórzostwem. Wiktor był aniołkiem, któremu Bóg kazał sprawdzić ludzi. Zesłał go na ziemię, aby zrobić test. Teraz Bóg już wie, że ludzie, których sam stworzył są podli. Nie przez niego, tylko przez samych siebie. Szatan stróż wbił mu w serce nóż. Nie wiem kim był, ale jestem do niego przywiązana silną więzią braterską. Jesteśmy bardzo podobni do siebie. Czemu ludzie doprowadzają nas do takiego strachu? Czemu chcą naszego cierpienia? Może to ich bawi, może dowartościowuje. Żałuję, że go nie poznałam. Samobójcy to wspaniali ludzie, bardzo wartościowi. Mają najbogatsze wnętrza. Są pełni wyobraźni i kreatywności. To piękne. Piękne.
 Jestem na miejscu. Justin siedzi machając nogami w powietrzu. Wygląda na smutnego. Ma przymrużone oczy i głośno wzdycha, z trudnością, tak jakby coś w gardle kuło go przy każdym oddechu. 
-Jestem- podchodzę i siadam obok niego na mostku. Udaję obrażoną i smutną. Przez chwilę się nie odzywa, ale w końcu otwiera namiętne usta.
-Jestem chujem. - zaczyna rozżalonym głosem. Głośno przełyka ślinę i ciągnie dalej- zniszczyłem wszystko. Zniszczyłem ciebie. - patrzy na mnie smutnym wzrokiem. Dostrzegam w jego piwnych oczach łzy. Są to łzy bólu, wstydu i współczucia. 
-Justin...
-Wiem jak cierpisz, powinienem cię wspierać, powinienem ci pomóc i być przy tobie cały, kurwa, czas, a ja tego nie robiłem. To ty mi pomogłaś, wówczas gdy sama potrzebowałaś pomocy. Ja ci jej nie dałem. Nie umiałem ci pomóc. Nie wiedziałem co czujesz. Nie umiałem myśleć o tym w ten sposób, w jaki teraz myślę. Wiem, że ty płaczesz każdej cholernej nocy, wiem, że tniesz swoje ciało żyletką, wiem, że ty nie dajesz rady, wiem, że nie masz siły. Wiem, ale nie wiem co z tym zrobić. To jest najgorsze uczucie. Chcę ci pomóc. Chcę mieć pewność, że jesteś najszczęśliwsza na świecie, ale nie umiem. Marzę, aby cię łapać w talii, przyciągać do siebie i całować bez opamiętania. Jesteś dziewczyną, która zasługuje na wszystko, co najlepsze. Zasługujesz na szczęśliwą miłość, na osobę, która sprawi, że każdy dzień będzie lepszy. Ja, jak widzisz, jestem w tym beznadziejny. Kocham cię, nawet nie wyobrażasz sobie jak bardzo. Tak w chuj mocno. I nie mówię ci tego tylko dlatego, że jeszcze do końca nie wytrzeźwiałem. Po prostu dopiero teraz odważyłem się, aby powiedzieć ci prawdę.  
 Nie odpowiadam. Jestem w totalnym szoku. Mam ochotę się uszczypnąć, aby sprawdzić czy przypadkiem nie śnię. Całuję delikatnie jego polik. On chwyta moją dłoń. W jego oczach płonie ogień miłości. Uśmiecha się delikatnie.
-Nie puszczaj mnie, nigdy- szepczę.                            

-Rozdział 7-

     I co ja mam teraz niby zrobić? Rzucić się na niego? Nie, nie chcę tego robić z praktycznie nie przytomnym mężczyzną.Jest trzecia w nocy.Kładę się obok niego i próbuję zasnąć, choć na moment. On tak seksownie pachnie męskimi, drogimi perfumami. Chcę się wtulić w jego rozgrzane ciało i spać do rana. Rozmyślanie nie trwa długo, bo nagle słyszę kroki. I to nie byle jakie kroki. Drzwi otwierają się, a w nich dostrzegam małą postać. Serce wali mi jak młot. Przecieram oczy i szeptem krzyczę:
-Oliver, proszę cię...Chodź tutaj. Zamknij drzwi! 
Brat wchodzi, zamyka za sobą drzwi, wbrew moim przypuszczeniom, robi to bardzo cicho. 
-Aha! Przyszłaś tu z nim! I w dodatku zakneblowałaś mu usta. Porwałaś go?! Moja siostra jest...pedofilem?
-Oliver, ogarniesz się, mały palancie? Wiesz kto to pedofil?
-No...
-To taki pan, który przyjdzie do ciebie pewnej nocy, wbije szczękę w twoją głowę i zacznie wysysać jej zawartość. - mówię zupełnie poważnie, lubię jego wystraszony wyraz twarzy.
-Biedny chłopak, ja bym na jego miejscu wiał, a nie sobie spał.
-Przestań. Tu nie chodzi o ciebie tylko o niego. Mama nie może się dowiedzieć, że tu jest. Ja muszę mu pomóc, nie zrozumiesz tego, ale...Ech, ile chcesz?
-Czego?
-Forsy- rzucam oschle.
-Trochę, by się przydało. Muszę wyjść do kina z moim kotkiem.
-Nie mamy kota. Chwilunia, do kina z kotem? Ej! Ty masz dziewczynę!- wybucham cichutkim śmiechem. Cała rozmowa przebiega szeptem.
-Śmieszne. Bardzo. Ty masz chłopaka, a ja nie mogę mieć dziewczyny? Jestem już prawie dorosły.
-Tak, tak- śmieję się nadal. -chłopaka? A no tak, to mój chłopak...- kłamię.
-Ma na imię Olivia. I jest cholernie seksowna.
-Co?! Oj, Oliver, haha- płaczę ze śmiechu.
-My się nawet całujemy. Wpycham jej język do buzi.
-Przestań- próbuję wziąć oddech- bo ja tu umrę.
-Ale to jest fajne. Ty mu nie możesz, bo ma zaklejone usta.
  Dobrze, że Oliver przyszedł i mogę teraz z nim rozmawiać. Przynajmniej zabiję jakoś czas. Nie mogę zasnąć, bo muszę pilnować pijanego Justina. 
-Oli, fuj. Nie róbcie tylko żadnych głupot. 
-Myślisz, że ona teraz będzie w ciąży po tym jak się pocałowaliśmy?
-Może.
-To co ja mam teraz zrobić? -załamał się i zaczerwienił.
-Powiem ci, jeśli nic, ale to nic nie powiesz matce.
-Zgoda.
-Teraz idź spać. Tylko c i c h o. 
-Już zmykam panno w gorącej wodzie kąpana.
  
Boję się. Tak naprawdę w każdej chwili może wejść do mojego pokoju mama. Wpadnie w szał jak go tu zobaczy.
   
  Justin przewraca się z boku na bok, a na jego czole pojawiły się krople potu. On ma drgawki. Chyba śni mu się jakiś koszmar. Chciałabym go obudzić i powiedzieć, że jest wszystko okej, że nie ma się bać, że to tylko sen. Ale nie mogę. Przytulam się do niego. Po chwili przestaje się trząść. Uspokaja się.

  Jest godzina siódma. Czas obudzić Justina i wyprowadzić go z domu, zanim mama się obudzi, a to pewnie niedługo się stanie. 
Nie spałam w nocy. Szkicowałam, siedziałam gapiąc się w ścianę, głaskałam Justina po głowie, ale nie spałam. Odklejam szybkim ruchem taśmę klejącą z ust Justina. To go obudziło. 
-Co jest, kurwa?! - mruży oczy i łapie się za tył głowy. Delikatnie ją masuje. Dopiero po chwili się ocknął. -Mia? Co ty tu robisz? - dziwi się, robi wielkie oczy i gorzką minę.
-Powinieneś chyba spytać "Co ja tu robię?", bo to mój dom i raczej to normalne, że jestem w moim domu - wściekam się lekko.
-Boże...Ja nic nie pamiętam. Skąd ja się tu wziąłem? - Siedzi, łokcie opiera o nogi i zakrywa twarz w dłoniach.
-Była impreza u ciebie. Trochę ostra. Ty coś wziąłeś. Nie mam pojęcia co, ale zachowywałeś się jak jakiś skończony debil. Uciekłeś z domu. Znalazłam się w lesie, ogarniasz? - potrząsnęłam nim. - Szłam w nocy ciemnym lasem, w którym wszystko wydawało mi się straszne i podejrzane, po to aby cię znaleźć. I znalazłam. Nie doszedłeś, na całe szczęście za daleko. Leżałeś na ziemi jak martwy. Byłeś cały ośliniony gorzej niż małe dziecko. Ohyda. Potem chwyciłam cię za rękę i poszliśmy do mnie do domu. Jesteś tu nielegalnie, heh. I musisz zmykać stąd jak najszybciej.
 Przeraził się i zrobił się czerwony jak burak. Pewnie się zawstydził i głupio mu. Opuścił głowę i zaczął głośno wzdychać, jakby z trudnością. Nie odzywał się przez jakiś czas. 
-Powiesz coś wreszcie?! 
-Ja już pójdę. Mogę wyskoczyć przez to okno? - nie czekając na pozwolenie otwiera je. Jest niesamowicie zwinny. Wyskoczył jak jakaś małpa. Tak, wyskoczył, bez słowa, bez jakiejkolwiek wdzięczności. 

   

-Rozdział 6-

    Nie ma go nigdzie. Może...Nie, na pewno nie poszedł do pobliskiego lasu. Chwilunia, a co jeśli? Jeśli jest pod wpływem środków odurzających to prawdopodobnie jest w lesie. No, bo gdzie indziej mógłby pójść? 
  Pędzę, więc w stronę tysięcy drzew. Chwilę przed wejściem do lasu zatrzymuję się. Przed sobą widzę ciemność. Czuję jakby stado demonów głaskało mnie po plecach. Zimny pot pojawia się na moim czole. Chcę uciec i już nigdy w życiu tu nie wracać, ale ja go kocham. Kocham go. Zrobię dla niego dosłownie wszystko. 
Jestem tak głupia i dziecinna. Naoglądałam się za dużo horrorów, a poza tym mam niezwykłą wyobraźnie, która nie zna granic. Czuję chłodny powiew wiatru wiejący ze strony lasu. Tak, jakby diabeł dmuchał mi w twarz. Boję się. Coś szepcze mi do ucha "Uciekaj...Ucieeekaj". Coś łapie mnie za rękę i próbuje wciągnąć do pustej, ciemnej otchłani, w której już w nieskończoność będę cierpieć wśród piekielnego ognia. Tak naprawdę nic nie słyszę. Z wyjątkiem cichego szelestu. Rozum mówi, że mam już wracać, ale serce, że muszę go znaleźć.
Co, jeśli od tego zależy jego życie?
   
    Wchodzę do lasu. Już się nie boję. Czuję się jak żołnierz na wojnie. Nie mogę się poddać. Jestem tu, aby walczyć. W imię miłości. Muszę zmagać się ze swoją własną wyobraźnią. Każdy najcichszy dźwięk słyszę piętnaście razy głośniej. Boję się, że zaraz zza jakiegoś puszystego, niewinnie wyglądającego krzaka wyskoczy jakieś dzikie zwierzę lub, co gorsze, człowiek. Slender Man! Fuck, po co sobie o tym przypomniałam. Błądzę po najskrytszych zakamarkach mojego mózgu. Widzę nienaturalnie wysokiego pana w czarnym garniturze. On nie ma twarzy. On nie istnieje. Ja go nie widzę. 

-Justin! Juuustin! Justin, kurwa! - krzyczę tak, że aż zaczyna boleć mnie gardło. Odpowiada cisza. Jak ja jej nienawidzę. Czekam z ogromną nadzieją, że w końcu usłyszę jego cudowny, podniecający, lekko zachrypnięty głos, który powie choć "żyję". 

 Błądzę w środku nocy po lesie. Szaleństwo. Tak się właśnie czuję- jak kompletna wariatka, która uciekła z psychiatryka i błąka się po świecie bez celu. Wreszcie. W r e s z c i e. Ku mojemu zdziwieniu, do uszu dochodzą ludzkie dźwięki.
-Aaaaa! Yyyy...Hahahahahaahaahahaa! 
-Justin?!- wpadam w szał, nie wiem z której strony dobiega ten głos, biegam, więc w kółko. 

  Udało się. Justin leży na ziemi. Nie wygląda fajnie. Wygląda jak zupełne przeciwieństwo słowa "fajnie". Przypomina jakiś niedorozwój albo niemowlaka, który uczy się ślinić wszystko obok siebie. Jest naćpany albo schlany. Jejku, fuj.
-Juss...Co ty z sobą zrobiłeś? Jesteś o b l e ś n y - staram się go podnieść. On wcale nie jest ciężki. Jest szczupły, ale niesamowicie zbudowany. Na widok jego klaty ślinię się bardziej niż na widok szarlotki z lodami waniliowymi i bitą śmietaną. On też się ślini, ale nie na mój widok, tylko przez coś. No właśnie, "coś", bo nie wiadomo przez co. Śmieje się jak idiota. Wbrew moim przewidzeniom, staję na równe nogi i idzie. On idzie. Serio! Muszę go prowadzić za rękę. Nie sprawia mi to żadnych kłopotów, w sumie podoba mi się to, gdyby nie fakt, że on kompletnie nic nie kuma. 
-Kim jestem? - pytam, aby zobaczyć jego reakcję.
-Wwwww, hahahaha, wwwww...
-Boże...Widzisz, a nie grzmisz- wzdycham z trudem. I właśnie w tym momencie się błysnęło. Burza. Boję się burzy. W dodatku jestem w lesie. Ratunku?

 Biegnę ciągnąc za sobą Justina, który prawie stracił przytomność.Co jakiś czas wydaje z siebie dziwne dźwięki. Przerażające dźwięki. Jednak to nie one wprawiają mnie w przerażenie. Bardziej boję się błyskawic, które jaśnieją pomiędzy drzewami niczym spalany magnez (chemiczka, wow). Gdzie mam biec? Co zrobić z Justinem? Nie mogę przecież wrócić na tę imprezę, na której i tak każdy zapomniał, że to dom Juss'a. 
Pójdziemy do mnie, o tak. 

 Wchodzimy do mnie do domu. Zakleiłam Justinowi usta taśmą klejącą. Miałam ją w torebce, każda kobieta powinna mieć taśmę klejącą w torebce, tak na wszelki wypadek. Ma zaklejone usta, ale nie zdziwiło go to. Jesteśmy cichutko, nikt nas nie usłyszy. Przynajmniej taką mam nadzieję. Idziemy do mojego pokoju. Rzucam torbę na łóżko. Justina także. To on musi się wyspać, nie ja! Pewnie baaardzo się zdziwi, gdy się ocknie w nie swoim domu. W dodatku w moim domu. Idę do łazienki. Myję tylko zęby i przebieram się w piżamę. Nie chcę obudzić mamy i brata. I nie mogę zostawić Justina samego. Wracam po chwili. Śpi...Tak słodko śpi. Odkleić mu usta czy zostawić na wszelki wypadek? Zostawiam. Nie wiem co zrobiłaby mi matka, gdyby zobaczyła go w moim łóżku i jeszcze w takim stanie. Zapewniam was, że nie byłaby tym faktem zachwycona.
  Jakie to cudowne uczucie, gdy miłość twojego życia leży sobie na twoim łóżku. 

-Rozdział 5-

     To nie był fajny widok. Tego się naprawdę nie spodziewałam. Justin i marihuana? Serio? Przecież to nie pasuje! Najwidoczniej do końca go nie poznałam.
-No hej Mijka, wchodzisz? - pyta, wygląda normalnie. Delikatnie przegryza wargę i uśmiecha się spontanicznie. Kocham ten jego szczery uśmiech. 
-Jasne- mówię po czym wchodzę do środka. Dookoła biega pełno znajomych mi z widzenia ludzi, ale jest też dużo osób, których nigdy przedtem nie widziałam na oczy. Każdy jest uśmiechnięty od ucha do ucha. 
-Jest okej? Czemu się nie uśmiechniesz? - na chwilę traci entuzjazm. Chwyta moją dłoń i delikatnie podwija rękaw bluzy. Robi wielkie oczy. Jego spojrzenie prawie mnie zabija.
-Justin...Ja...
-Ooo! Kolejny gość. Chodźcie! Juuuustin, no choooodź! - krzyczy ktoś. Wszyscy otaczają Justina. 
-Tańczysz z nami?
-Justin, jaki ty jesteś seksowny!
-Juss, jakie z ciebie ciacho.
-Justin, masz coś do żarcia?
-Zmieńcie płytę!
-Puścicie wreszcie Nirvanę?
Jeden blondyn leży na ziemi i się trzęsie. Jakieś laski śmieją się jak głupie, a jakiś koleś pije z gwinta. Wszystkie dziewczyny wyglądają jakby dopiero co wyszły z burdelu, a chłopcy patrzą na nie napalonym wzrokiem pełnym agresji. Boję się tu być. 
-Baw się dobrze- krzyczy Justin, ledwo co słyszę przez ogłuszającą muzykę. Odchodzi.

 Zostawił mnie samą? Ach, to taka typowa impreza, jak w filmach. Każdy robi co chce i nikt się nikim nie przejmuje. Wyszłabym na kompletną idiotkę gdybym teraz po prostu wyszła i poszła do domu. Podchodzę, więc do jakiejś grupki dziewczyn, które wyglądają tu najnormalniej.
-Cześć- krzyczę, próbuję się uśmiechnąć i wyglądać na szczęśliwą.
-Hej! Jestem Chloe- wrzeszczy do mnie szatynka w srebrnej sukience, która ledwo co zasłania jej gruby tyłek.
-Widziałyście gdzieś Carę? -drę się najgłośniej jak umiem, ale ktoś pogłośnił muzykę. Nie muszę jej dłużej szukać. Stoi niedaleko mnie otoczona przez grupkę chłopców (jak zwykle). Wygląda niesamowicie. Ma na sobie czarną, króciutką sukienkę, która idealnie podkreśla jej figurę. Podbiegam do niej. Wbrew moim myślom, chłopcy nie odchodzą. Tańczymy razem. Wyglądam zupełnie inaczej niż oni. Wszyscy są elegancko lub seksownie ubrani, a ja tak...zwyczajnie.
 Po jakimś czasie podchodzi do mnie obiekt moich westchnień. Wreszcie.
-Jak się masz? - jego piekielnie czerwone oczy patrzą jakby w głąb mojej duszy. Justin śmieje się jak idiota. Szturcham go, a on nie reaguje. Dopiero po czasie się ocknął. On j a r a ł. 
Głupie skręty. Głupia marihuana. Głupi Justin. Głupia impreza. Grr!
Justin zaczął się do mnie dobierać, wciąż się śmiejąc. Delikatnie chwycił moją dłoń i począł ją całować. Z jednej strony chcę, aby przestał, bo on nawet nie wie, że to robi,  ale z drugiej...

 Poległam. On za bardzo mi się podoba, abym mu się sprzeciwiała, więc zgodziłam się. Jesteśmy w jego pokoju. Zupełnie sami. Siedzimy na łóżku. On namiętnie całuje mnie w szyję jednocześnie bawiąc się ramiączkiem od mojego stanika, tak jakby chciał go odpiąć. Dość! To nie jest prawdziwy Justin. On jest pod wpływem...czegoś...Nie znam się na tym. Wstaję zdecydowanie i podążam w stronę drzwi. Ale on mi nie pozwala. Śmieje się jak szalony i chwiejąc się łapie mnie w talii. Szuka swoimi ustami moich, ale nie może znaleźć. Palant. Zaczynam chichotać. Nie wiem co zrobić, on tak bardzo mnie pociąga swoim wyglądem, mimo czerwonych, szklistych oczu. Popycham go szybkim ruchem na łóżko, a sama wychodzę z pokoju. Dłużej tak być nie może! Z chęcią bym to z nim zrobiła, ale nie teraz, nie gdy jest naćpany.
        Ta impreza to jedna wielka dzicz. Nie czuję się tu dobrze, a co dopiero swobodnie. Chcę wrócić do domu, ale nie mogę. 
Carolina się upiła i muszę się nią zająć. To jest jakaś m a s a k r a. Cara wymiotuje i nie da się z nią porozumieć. Wygląda jak zwłoki. Już nie jest tak ładna jak wcześniej, teraz wygląda wręcz odrażająco. Rozmazany tusz do rzęs i sukienka cała w wymiotach, fuj. Nie mogę znaleźć Justina. Jeszcze przed chwilą się tu kręcił. Mam nadzieję, że nie wyszedł z domu! Jako jedyna jestem trzeźwa. Wypiłam tylko pół piwa, a resztę wylałam za okno. 
                                           
  Nie interesuję się już nikim, tylko Justinem. On gdzieś...zwiał! 
Co jeśli...Boże...Boję się, że coś mu się stanie. 
Szukam go wszędzie, dosłownie wszędzie. Biegam po ulicy jak szalona. Może jestem pijana po tym jednym piwie? W sumie pół...

   

-Rozdział 4-

 O Boże! Już dwunasta! Jak można tak długo spać? Najwyższa pora wstać. Dziś sobota, a to oznacza, że za sześć godzin rozpocznie się impreza u Justina. Zaczynają się przygotowania. Nie wiem od czego zacząć. Najpierw maluję paznokcie, aby później nie pobrudzić nimi ciuchów, tak, to dobry pomysł. Wybieram jasnoróżowy lakier, jest on delikatny i stonowany. Czekam aż wyschną paznokcie. Nie trwa to długo. Do pokoju wbiega Oliver, grrr, jak ja go nie cierpię. 
-Fuuuj! Ale tu śmierdzi. - udaje, że się dusi, szkoda, że tylko udaje. 
-Zanim wszedłeś nie śmierdziało! - warczę przez zęby.
-Ty śmierdzisz- mówi zatykając nos. W powietrzu unosi się woń lakieru.
-Jeszcze jedno słowo, a zrobię ci w nocy takie cyrki, że faktycznie będziesz śmierdział- mówię całkiem poważnie.
-Ohydna rozmowa- kwasi się Oliver, jakby zjadł conajmniej trzy cytryny na raz.
-I twoja morda też jest ohydna. Ogarnij się wreszcie chłopie! Ile ty masz lat? 
-Teoretycznie mniej niż ty, a praktycznie więcej- odpowiada wrednie wystawiając język.
-Wypierdalaj stąd, gówniarzu! - wybucham w końcu. Oliver wychodzi z pokoju patrząc na mnie jak na wariatkę. Pewnie zaraz naskarży mamie i nie pójdę na imprezę! Biegnę, więc, do niego ile sił w nogach i zdyszana pytam co zrobić, żeby nic nikomu nie powiedział.
-Hmmm...Mam rozumieć, że chcesz, abym okłamał naszą matkę?- mówi jak posrany profesor.
-Nie, chcę tylko żebyś zataił prawdę. - odpowiadam podobnym tonem.
-Bo?
-Bo chcę iść na imprezę! - wrzeszczę. 
-Chcę tylko jednego. - chrząka. - zabierz mnie na imprezę ze sobą. - uśmiecha się słodko, a jednocześnie złośliwe.
-Chyba cię pogrzało! 
-W takim razie mama dowie się o tym jak mnie pobiłaś- szepcze z uśmiechem na swej ślicznej, niewinnej buźce po czym uderza z całej siły ręką o ścianę. Przełykam głośno ślinę. Serce bije jak szalone.
-Ty...ty- próbuję się powstrzymać, ale czuję jak pulsują mi żyły.
-W dodatku kazałaś mi wyjść, lecz wyraziłaś to zupełnie innym słowem. - uśmiecha się i mruga szybko. 
-Nienawidzę cię- mamroczę pod nosem. Mały cwaniak. Dałam się wykiwać takiemu dzieciakowi. Nie wiem co zrobić. Mama na pewno mu uwierzy, ona nie wie jaki słodziutki Oliverek jest naprawdę.
-To jak, kicia?
-Daruj sobie, wstrętny bachorze. To nie zabawy dla dzieci. 
-Będą fajki? Alkohol? Narkotyki? Ojej, jak głupio by było gdyby mama się teraz o tym dowiedziała.
-Nie, będziemy tam tylko obdzierać ze skóry i pożerać w całości takie głupie bachory jak ty! - wściekam się po raz kolejny. -Serio mnie wkurzasz. Idź popływać, z kotwicą przyczepioną do nogi. Oliver wychodzi z pokoju, pewnie coś knuje. 
 Przechlapane, znowu. Na razie mamy nie ma w domu, mam nadzieję, że nie przyjedzie przed moim wyjściem. 
 Przeszukuję szafę w celu znalezienia jakich fajnych ciuchów. Mam jedną fajną, stylową bluzę z napisem "Los Angeles" czarno-białą. Zakładam szare rurki. Wyglądam luźnie i o to mi chodziło. Włosy upinam w wysokiego koka. Przeglądam się w lustrze. No, jest całkiem OK. Jeszcze dużo tuszu do rzęs i trochę błyszczyka brzoskwiniowego na usta. Jestem gotowa. Dość dużo czasu mi to zajęło. 
 Nie zamierzam brać brata na imprezę. Nieważne jakie głupoty wymyśli i co powie mamie. Nie zrobię sobie siary. Nie ma mowy.
Mały cwaniak, który wszędzie musi się wpieprzyć.
  Od domu Justina dzieli mnie kilka kroków. Z wahaniem dzwonię do drzwi. Otwiera mi je...Uwaga...Justin ze skrętem w ręku.

-Rozdział 3-

 



      Rysuję. Jestem artystką. Tylko, że nieznaną, nie lubianą i nie docenianą. Nikt nie wie o mojej działalności. Tworzę przeróżne dzieła. Nic w tym nie byłoby dziwnego, gdyby nie fakt, że nie potrzebuję do tego papieru ani ołówka, ani farb, ani kredek. Magia? Zamiast tego sięgam po żyletkę. Powinnam napisać to inaczej, prawda? Konkretnie tak: ,,Tnę się. Jestem nienormalna. Krew brudzi moje ubrania. Ale ja to lubię''. Nie mogę już tego robić, wiem! I przestanę, tylko dla niego. Obiecałam Justinowi, że skończę z rysowaniem. Tylko, że to mnie strasznie uzależniło. Jak narkotyk. Bo właśnie z cięciem się jest jak z narkotykami. Gdy jest źle, to sięga się po żyletkę lub zioło. I to pomaga, ale tylko na pewien czas. Potem jest gorzej i gorzej, więc znów po nie sięgasz. Błędne koło. Chcę się wyleczyć, ale wiem, że nie dam rady. Taa, z takim podejściem to ja daleko nie zajdę.
Od kiedy z nim pisałam na chat'cie, za każdym razem gdy nie miałam już sił, gdy opadałam z nóg i chciałam się pociąć, powtarzałam sobie: "wytrzymaj, Mia, wytrzymaj, dla niego".
Nie zawsze pomagało. Ja mam bardzo słabą wolę i ulegam każdemu i wszystkiemu, a szczególnie smutkowi. Jestem tchórzem. Cholernie tchórzliwym tchórzem.
 Od czasu naszej pierwszej randki(?) spotykałam się z nim non-stop. Wiadomo, nie dosłownie, ale naprawdę bardzo, bardzo często to robiliśmy. Znam go (w realu) dokładnie dwa tygodnie, bo tyle właśnie minęło od naszego spotkania. To może i mało, ale czuję jakbym od wieków się z nim przyjaźniła. Tak, przyjaźniła, bo niestety nadal nie jesteśmy parą. Czasem mam dziwne myśli, że może on mnie nie kocha, a ja się tylko łudzę? Potem on sam je odpędza, chociażby zwykłym spojrzeniem i uśmiechem. Gdy patrzę mu prosto w oczy dostrzegam tysiące tańczących płomieni miłości. Może to głupie. Minęły także dwa tygodnie od rozmowy z Carą i szczerze mówiąc, nie wiem co jej wtedy odbiło, że do mnie przyszła, bo od tamtego czasu już więcej tego nie zrobiła. Czasem tylko rozmawiałyśmy na przerwach, ale rzadko. Zauważyłam, że od kiedy zadaję się z Justinem Carolina mnie unika, a czasem wręcz patrzy na mnie z gniewem w oczach. Może jest zazdrosna? Tylko...czemu? Przecież ona może mieć każdego chłopaka, a Justin nie jest jedynym przystojniakiem w naszej szkole.
  Czytam książkę. Lubię książki, a szczególnie takie, przy których można się porządnie wypłakać. Tym razem to "Oskar i pani Róża". Lektura z gimnazjum. Pamiętam, jak kiedyś przy niej ryczałam. Dla jasności, opowiada o chłopcu chorym na raka. Codziennie zmaga się z chorobą i chemią, która nie pomaga. Wie, że zostało mu zaledwie dziesięć dni życia. Pani Róża, która pomaga mu zmienić nastawienie do śmierci, a także uwierzyć w Boga, ma doskonały pomysł. Oskar każdy dzień traktować ma jak dziesięć lat. W ten sposób umiera w wieku stu dziesięciu lat. Łzy kapią na kartki. 
Nagle dzwoni telefon. Biegnę ile sił w nogach, zanim pobudzi wszystkich domowników w ścisłości mamę i Olivera, mojego beznadziejnego brata. Właśnie, do tej pory o nim nie wspomniałam. Ma jedenaście lat, jest wysoki, silny i naprawdę ładny. Szczerze mówiąc, nie wiem za kim się wydał, pewnie za mamą. Ma ciemne włosy i jasne zielone oczy. Podobnie jak ja, tylko do niego bardziej to pasuje. Jest złośliwy i ma wredny charakter. Wciąż się kłócimy. Gdybym go teraz obudziła to na pewno wpadłby w niezłą histerię, a tego nie chcę.
-Halo? -odbieram, ale mówię szeptem.
-Sorry, że tak późno. Wiesz...Organizuję jutro imprezę. Będzie dużo wiary. Przyjdziesz? Zapowiada się nieźle. U mnie w domu, o osiemnastej. - mówi pospiesznie Justin, jakby bardzo uradowany.
-Hmm..Okej.
Jestem tak śpiąca, że nie pokazuję swoich emocji i brakuje mi entuzjazmu, ale w środku czuję, że to będzie niezapomniany wieczór. Już nie mogę się doczekać! Może właśnie dzięki tej imprezie wreszcie mnie polubią? Muszę dowiedzieć się czy Cara też została zaproszona, więc dzwonię do niej.
-Oszalałaś? Jest druga w nocy- krzyczy zachrypniętym głosem do telefonu.
-No przepraszam. Czy ciebie też Justin zaprosił na jutrzejszą imprezę? 
-Taa...Już dawno! Daj mi spać - mówi, po czym odłącza się.
 Czyli ją zaprosił wcześniej niż mnie. Wiem, że to trochę dziwne, ale zabolało mnie to. Jestem osobą bardzo wrażliwą i takie rzeczy mnie dołują. 
               

-Rozdział 2-

-Mam do niego tak zwyczajnie zadzwonić?
-Możesz też niezwyczajnie. -zachichotała sztucznie.
-Ha,ha, ale ty zabawna.
-Wiem, złotko. - Cara wręcz błyszczała w świetle promieni słonecznych dochodzących do mego pokoju przez okno. 
-To...Ja potem zadzwonię, dziękuję za ten numer. - mówię czerwieniąc się.  Szczerze mówiąc, tak naprawdę nie mam zamiaru nigdzie dzwonić. 
-Ja już muszę iść. Pa! - Carolina wychodzi, a przed tym całuje mnie w polik i przytula. Wow.
 Dzwonić? Czy nie dzwonić? O to jest pytanie! Sama się w tym wszystkim pogubiłam. Z jednej strony chcę się z nim umówić, ale z drugiej sądzę, że to chłopak powinien zrobić pierwszy krok. Może ja mu się wcale nie podobam? Przecież to za wysokie progi na moje nogi. Dosłownie. Jeśli nie spróbuję, nigdy się nie dowiem, więc biorę telefon w rękę i wystukuję zgrabnie i szybko jego numer dość łatwy do zapamiętania. Dzwonię.
-Halo? - odbiera po drugim sygnale. 
-Cześć..Tu Mia. - odpowiadam po jakimś czasie zakłopotana. Czuję jak robię się czerwona niczym burak. Jak dobrze, że on tego nie widzi!
-O, cześć. Jak fajnie, że dzwonisz. Może gdzieś wyskoczymy?
-Serio?- dobrze, że nie widzi też tego jak łza spływa po moim policzku ze szczęścia.
-To znaczy...jeśli chcesz. 
-Tak! - wykrzykuję chyba nieco za szybko- to znaczy...no, z chęcią.
-Hah, dobra, to gdzie chcesz? Mi obojętnie, ważne, że z tobą. 
 Jaki on uroczy, Boże! Po skończonej rozmowie, która do końca mnie rozczuliła biegam jak oszołom po pokoju. Zastanawiam się co na siebie włożyć. Ustaliliśmy, że Justin przyjdzie po mnie, a potem wspólnie pomyślimy gdzie pójść. Jestem w siódmym niebie, dosłownie! Czyżby szczęście wreszcie się do mnie uśmiechnęło? Najwidoczniej tak. Co on we mnie widzi? Jestem zwykłą, szarą myszką, z wieloma problemami na głowię i zrytą psychiką. No cóż, może jest w tej zwykłości coś niezwykłego.
Nie wiem w co się ubrać...Z jednej strony chcę zrobić na nim wrażenie, a z drugiej nie chcę przesadzić. Decyduję się na stylowy, skromny zestaw. Mam nadzieję, że będzie idealnie, czyli tak jak sobie wymarzyłam. A to wszystko dzięki Carze. Nie pomyślałabym, że to dzięki niej wreszcie będę szczęśliwa. Albo chociaż w połowie szczęśliwa...
  Czas mija, zegar tyka, a go jak nie było tak i nie ma. Mam nadzieję, że przyjdzie. Już nie mogę wytrzymać, jestem tak bardzo podniecona i podekscytowana, że chyba zaraz zemdleję. Zakochałam się na zabój. Wkrótce słyszę dzwonek do drzwi. Biegnę jak opętana, by je otworzyć. A w nich- on. Idealny, jak zawsze.
-Czeeść- przeciąga.
-Hejka- przegryzam delikatnie wargę spoglądając prosto na niego, chcę wyglądać choć troszkę seksownie.
-Gdzie idziemy? 
-Gdzie chcesz...
-Możemy przyjść do mnie, mam wolną chatę. - mówi, co brzmi dość zachęcająco.
-Sugerujesz coś? -zaśmiałam się.
-Kto wie- on także wybuchnął śmiechem. - ładnie wyglądasz Miuś. - szepcze, a ja prawie opróżniam pęcherz w spodnie. Idziemy dziwnymi uliczkami do jego domu. Muszę przyznać, że wygląda nieziemsko. Justin musi być obrzydliwie bogaty, a raczej, jego rodzice. Dziwny kształt domu dużo świadczy o czyjejś wyobraźni. Może jego ojciec jest architektem? Kto wie... Podoba mi się dach. Niby ze skosem, ale nie pomniejsza optycznie domu, a wręcz przeciwnie. Ogólnie wypasiona chata. Wchodzimy przez szklane drzwi, które o dziwo nie są przezroczyste i nie widać przez nie wnętrza. Wow, ale ładnie!
-Nieźle mieszkasz- wzdycham z zachwytem.
-Dzięki, ale uwierz, nie chciałabyś tu mieszkać- mówi i nagle jakby uśmiech znika z jego namiętnych ust. Robię minę, która pyta "O co ci chodzi?", ale on jej nie zauważa i po prostu chwyta mnie za rękę po czym razem wbiegamy po schodach do jego pokoju. Przez trzy minuty nikt z nas się nie odzywa. Justin myśli pewnie, że jestem zła, obrażona albo coś w tym stylu, ale ja po prostu nie mogę wydusić z siebie ani słowa. Fakt, że szłam z nim za rękę wręcz mnie sparaliżował. 
-Ładnie wyglądasz- zaczerwienił się.
-Dziękuję- odpowiadam pospiesznie - ty też - dodaję.
Siedzimy na jego wodnym łóżku i rozmawiamy. Rozmowa dotyczy dosłownie wszystkiego. Justin opowiada mi o swojej rodzinie, o tym jak ciężko jest być dzieckiem rozwiedzionego małżeństwa, ale gdy opowiadam o śmieci mojego ojca on milknie, a łza kręci się w jego oku. Współczuje mi, przytula i szybko zmienia temat, abym się nie rozkleiła. Przypomina mi o naszej rozmowie przez chat, wciąż zszokowany tym, że jego i d e a ł e m okazałam się być j a. 
-Gdy z tobą pisałem to czułem, że jesteś tą dziewczyną, z którą chcę się zestarzeć. - szepcze, a ja próbuję wziąć oddech. Oniemiałam na pewien czas. 
-Justin, ty jesteś lekiem na całe moje zło. 
Przytulamy się, na pewien czas zastygamy w objęciach. Ja go tak c h o l e r n i e  kocham. I przekonuję się o tym jak bardzo z minuty na minutę. Z sekundy na sekundę. 
 Justin podnosi mnie na duchu. Ze smutkiem i żalem ogląda moje blizny. Nie może uwierzyć w to, że zrobiłam sobie to przez niego. Czuje się winny.
-Przecież to nie twoja wina! Jezu! nawet tak nie myśl, okay? - kłamię. Justin podnosi moją prawą rękę. Podwija rękaw i aż przeszły go dreszcze. 
-Co to ma być? - pyta jakby ze złością.
-Dzisiaj, bo...Ja po prostu nie dałam rady udźwignąć tego ciężaru. Przepraszam.
-Przeproś samą siebie. Brzydzę się tym. 
-Ach, brzydzisz się mną, tak?
-Nie, Mia, jesteś taka śliczna i taka seksowna- przegryza wargę- proszę, nie rób tego, nie szpeć się. - mówi, a gdy kończy, zaczyna całować moje blizny. 

-Rozdział 1-

 Justin, napisz. Justin, napisz! Justin, napisz, proszę!

I tak nie napisze. Po co w ogóle to wszystko? Czy ja serio jestem aż tak głupia i naiwna, by wierzyć w to, że on do mnie napisze? Tak, jestem. Siedzę i gapię się w monitor, jak kompletnie opuszczony człowiek, może ja jestem kompletnie opuszczona przez społeczeństwo? Wyciągam z kieszeni telefon i dzwonię do Cary. Muszę odnowić z nią kontakty, bo przecież nie mogę być z każdym skłócona. Potrzebuję koleżanki albo chociaż znajomej. Odbiera dopiero za piątym razem, jej głos pokazuje mi jak bardzo bezwartościowa jestem i jak bardzo nie chce jej się rozmawiać z kimś takim jak ja.

-Co? - pyta jakby przez płacz.

-Coś się stało? - próbuję udać dobrą, opiekuńczą koleżankę, ale chyba mi nie wychodzi, bo chwilę potem słyszę obelgi kierowane w moją stronę. W każdym razie, chciałam tylko pomóc. 

  Schodzę na dół i idę w stronę salonu, w którym siedzi mama i ogląda jakiś badziew w telewizji. 

-Mamo, serio jestem tak beznadziejna?- pytam zdołowana z nadzieją, że chociaż ona mi doda otuchy.

-Zależy z jakiej perspektywy na to patrzeć -zaśmiała się. Wiem, że to był tylko żart, ale mimo to czuję się jakoś dziwnie niedoceniona. 

-Aha, dzięki- odpowiadam złośliwie odwracając się do niej tyłem.

-Oj, Mia, jesteś przecież cudowna. - oznajmia po chwili, jakby z litości po czym obie śmiejemy się z zaistniałej sytuacji. - Co jest? - pyta - dostałaś kosza?

-Nie, czemu? skąd takie podejrzenia? - zdziwiłam się nieco. 

-Nie wiem.

-Po prostu wszyscy wokół dają mi do zrozumienia, że do niczego się nie nadaję, że nie jestem tu nikomu potrzebna, a to mimo wszystko trochę boli.

-Jeju, córuś..Ostatnio jesteś jakaś przygnębiona. Może ty jednak potrzebujesz pomocy specjalisty? I nie mówię tego złośliwie, chcę ci tylko pomóc. Martwię się. 

-Co?! - wzdrygam się, patrzę na matkę zawziętym wzrokiem i uciekam do swojego pokoju tak szybko, że aż się za mną kurzy.

 Nawet ona mnie uważa za nienormalną, nawet moja własna matka! Dość tego. Sięgam po żyletkę. I znów robię najpierw delikatną kreskę. Krew spływa po ręce małym, wąskim wodospadem bólu i cierpienia. Łzy spływają po obu polikach, które wyglądają jak rumiane jabłka. Po co to zrobiłam? Po co robię  sobie niepotrzebne blizny? Jestem sama sobie winna. Mam wystarczająco dużo problemów, a ja jakby na złość samej sobie stwarzam kolejny powód do nienawiści kierowanej do mojej osoby. Po chwili dzwoni telefon.

-Halo? -odbieram rozgoryczona.

-Tu Cara. Mogę do ciebie wpaść? - pyta, a ja wręcz nie mogę złapać powietrza w płuca.

-Co? co? co?

-Mogę? 

-Jasne- odpowiadam roztrzęsiona, a Carolina rozłącza się.

Jestem w szoku. Ona naprawdę chce do mnie przyjść? Do m n i e?

Pewnie po to, aby rozmawiać o jej makijażu albo bogatym ojcu, który kupił sobie nowe BMW czy tam Mercedes'a. A może nie tym razem? Może chce porozmawiać o nas i o naszej przyjaźni? Szybko biegnę do szafy z ciuchami. Przerzucam wszystkie ciuchy, mam ich dużo, ale mimo to nie mogę się na nic zdecydować. W końcu decyduję się na szarą bluzę z napisem "SWAG" (taa, ale to oryginalne...) i granatowe legginsy. No, muszę przyznać, że wyglądam jak człowiek. Przyglądam się w lustrze. O nie! Zapomniałam o świeżej ranie na nadgarstku. Biegnę, więc szybko po plastry, bo jeden by nie wystarczył. 

 W końcu zjawia się Carolina. Wygląda jak zawsze cudownie i robi wielkie wrażenie. Na sobie ma seksowną, złotą kamizelkę, a jej długie, odjazdowe nogi podkreślają czarne legginsy ze skórzanymi wstawkami. Widzę także, że ma na sobie makijaż. Dość duże kreski nad oczami i brzoskwiniową pomadkę oraz dużo, dużo pudru. Gdybym była chłopcem, zakochałabym się. 

-Mogę wejść? - pyta, bo ja jak głupia stoję i patrzę się na nią.

-Tak, tak. Nie chcę być niegrzeczna, ale co cię tu sprowadza?

-A nie mogę odwiedzić przyjaciółki? - szczerzy perłowe zęby.

-Kogo? - przełykam głośno ślinę.

-Ciebie, głuptasie. Dzień dobry! - woła do mojej mamy.

-Mia, nie wiedziałam. że będziesz miała gościa. 

Och mamo, ja także nie wiedziałam...

 Siedzimy w moim pokoju i obżeramy się czipsami serowymi. Jest serio fajnie. Nie spodziewałam się tego, że Cara kiedykolwiek do mnie przyjdzie. Nie wiedziałam też, że przyjdzie tak po prostu, żeby ze mną pogadać i się pośmiać, jak za dawnych czasów. Ku mojemu zdziwieniu rozmowa nie dotyczy tylko ciuchów, kosmetyków czy tego kto został Miss Universe 2013. Gadamy o wszystkim, wspominamy stare czasy. To chyba nie ta sama Cara, z którą rozmawiałam wcześniej przez telefon.
-Podoba ci się Justin, no nie? - pyta po chwili szturchając moje ramię. Nie wygląda na rozbawioną, jest poważna.
-Skąd takie podejrzenia?
-Widzę jak na niego patrzysz.
-Serio aż tak to widać?! - czerwienię się.
-Spokojnie dziewczyno!
-Jak mam być spokojna? Boże! boję się, że to wyjdzie na jaw...
-Widziałam też jak on na ciebie patrzy. - uśmiecha się szeroko i spogląda mi prosto w oczy.
-Nie rób sobie ze mnie jaj, okej? - wściekam się.
-Ej! Przecież ja nie żartuję. Mi się zdaje, że spodobałaś mu się. Chcesz jego numer?
-To ja mam pierwsza pisać do chłopaka? O nie.
-Przecież nic złego w tym nie ma! Ktoś musi zrobić pierwszy krok. Chcesz tego?
-Chcę.
-Więc do dzieła! 

WSZYSCY CZYTAJĄ! :D

OKEJ.
Niespodzianka dla was!
Dodałam już 7...jak widzicie nie rozdziałów, tylko części, które można nazwać..hmm..przedrozdziały?
Nie wiem. W każdym razie.. chcecie dłuższe rozdziały, a więc dostaniecie je! Już niedługo pojawi sie pierwszy rozdział, który rozpocznie tę przerażającą historię Mii.
ZAPRASZAM GORĄCO ♥

~7~

"Nie bójmy się mówić o swoich uczuciach, nie lękajmy się kochać" 



  Czas zrobić jakieś lekcje, później się wykąpać, uszykować i pójść spać, czyli to co robiłam codziennie. Nudna rutyna przeplatana gdzieniegdzie smutkiem. Jeszcze kilka razy dzwonił do mnie ten sam numer, za każdym razem gdy odbierałam nikt się nie odzywał. Uznałam, że ktoś robił sobie jaja, więc nie przejmowałam się tym zanadto, z resztą nie było czym się przejmować. No bo kto to mógł być? Rzadko ktokolwiek dzwonił do mnie. Nikt nie miał takiej potrzeby. 
 Szkoła to zło. Najpotężniejsze i najnudniejsze. Matematyka to największe tortury jakie wyrządza nam szkoła. Przynajmniej dla mnie, bo ja nigdy nie lubiłam "majmy". Angielski można było znieść. Gdyby nie ta wstrętna nauczycielka. Wyglądała jakby dopiero co wyszła z burdelu, choć muszę przyznać, że była naprawdę ładna, wyglądała na bardzo młodą i nikt nie wiedział ile tak naprawdę ma lat. Podobała się każdemu chłopakowi w całej naszej klasie. Moim zdaniem właśnie przez to nie powinna pracować w szkole, ale dyrektorowi to nie przeszkadzało z oczywistych powodów. Gdybym była chłopcem mi także by się podobała, ale nie jestem, więc po prostu jej zazdrościłam. Przyszedł czas na lekcje z nią, panną Manghay. 
-Dzień dobry - przywitała się z nami. Stała na środku sali, skrzyżowała swe długie i szczupłe nogi w seksownych, czarnych legginsach, które podkreślały ich piękno. Ręce położyła na biodra, a na krwistoczerwonych ustach namalowała uśmiech. Jej zęby wyglądały niczym najdroższe perły. Aż miło się na nią patrzyło. 
-Dzień dobry panno Manghay- odpowiedział każdy z osobna. Widziałam jak Patrick'owi nogi same ruszały się jakby chciał rzucić wszystko i pobiec do nauczycielki. Thomas siedział wyprostowany, miał puste oczy lalki wpatrzone jakby w nieznaną dal, wyglądał jakby sobie coś wyobrażał jednocześnie gryzł końcówkę długopisu. Alan oblizał seksownie usta patrząc się na panią Manghay, a Alex przygryzł wargę. Jej najwyraźniej podobało się to, bo zgrabnym ruchem odpięła  jeden z guziczków swojej koszuli. W klasie trwała cisza co jakiś czas przerywana cichym mlaskaniem. Tak było na każdej lekcji angielskiego, mnie to szczerze nudziło. 
-Dobrze, kochani, kto zapisze na tablicy temat? - spytała. Nie minęła sekunda, a już każdy chłopak podniósł rękę, z wyjątkiem jednego- Justina. On przez cały czas pisał coś, chyba w zeszycie.
-To może Justinek zapisze temat? - podeszła do niego seksownym krokiem. On, nie spojrzał na jej wielkie piersi tylko spuścił wzrok i poszedł wolno do tablicy jakby za karę.
-Czemu on? Nie widzi pani, że nie chce? - krzyknął ktoś z tyłu sali.
-Ja tego chcę. -westchnęła nauczycielka mierząc wzrokiem Justina. Przyglądała mu się jakby był jej ofiarą. On najwidoczniej jako jedyny nie zauważał wdzięków panny Manghay. 
-Mam pytanie, proszę pani- podniósł rękę Kevin.
-Tak?
-Nie chciałaby pani uczyć WDŻWR? - spytał nauczycielkę. Cała klasa wybuchnęła śmiechem. Mnie to szczerze powiedziawszy nie rozbawiło i widziałam, że Justina też nie. Chociaż coś nas łączyło. 
 Po angielskim nadszedł czas na lekcję wychowawczą. Jedyna lekcja, na której można było się chociaż porządnie wyspać.
-Dziś porozmawiamy o uczuciach. - zakomunikowała wychowawczyni. Jednak nie poszłam spać, byłam ciekawa jak wypowie się na ten temat ktoś tak nudny i szary jak ona- pani Hemmerlingtom. Postanowiłam, że wypowiem się, choć ten jeden jedyny raz na temat tego co czuję wewnątrz, gdzieś głęboko.
-Czy ktoś z was jest aktualnie zakochany? 
Kilkanaście osób podniosło rękę, w tym ja i Justin. 
-Czy ktoś z was planuje wyznać w najbliższym czasie swe uczucia? - spytała, a ręki nie podniósł tym razem nikt.-Zróbcie to! Nie bójmy się mówić o swoich uczuciach, nie lękajmy się kochać. - powiedziała i właściwie tylko tyle zapamiętałam z tamtej lekcji.


-----------------------
rozdziały będą mniej-więcej takiej długości :)
liczba komentarzy mnie nie satysfakcjonuje :'( 

~6~

                             "A w głowie jak w piekle, tysiące demonów władało jej mózgiem"


-Halo? Halo?! Do cholery! - krzyczałam do telefonu jak głupia, bo nikt się nie odzywał. Dreszcz przeszedł mi po plecach, a deszcz padał za oknem. Cisza. Słyszałam tylko krople ulewy uderzające o dach. W sumie fajny dźwięk, ale tajemniczy i przerażający. Nudziło mi się, więc włączyłam jakiś film. Seryjny morderca brutalnie zamordował kolesiowi żonę, a syna uczynił kaleką. W dramatycznym zwrocie akcji syn zostaje porwany, a ojciec musi namierzyć i gonić porywacza przez tysiące kilometrów z pomocą psychicznie upośledzonej kobiety. W skrócie, oglądałam "Gdzie jest Nemo?". Byłam dziwna, od zawsze. Byłam też przeklęta, w pewnym sensie. Po prostu lubiłam się bać. Mogłabym być ze spokojem chirurgiem, bo widok krwi przyprawiał mnie o pozytywny dreszczyk, a nie obrzydzenie czy strach. Gdy byłam jeszcze młoda i głupia, czyli miałam około trzynastu lat, postanowiłam, że wywołam krwawą Merry. Wiele czytałam w internecie o tym jak to się robi, interesowało mnie to. Odważyłam się pewnego grudniowego wieczoru, gdy byłam sama w domu. Zamiast radosnego słońca ogromny, diamentowy rogalik począł oświetlać zaśnieżone ulice. Wciąż spacerowało po nich wiele wiecznie zabieganych ludzi. Niektórzy wracali z pracy, wyglądali na zapracowanych, zmęczonych i zdenerwowanych, Każdy z osobna wręcz biegł w stronę upragnionego miejsca, oazy spokoju- domu. Poczekałam do momentu, gdy na ulicy nie było żywej duszy. 
Właśnie wtedy zgasiłam wszystkie światła w domu,  wyłączyłam nawet prąd, aby nic nie zniszczyło panującej ciszy. Zapaliłam świeczkę po czym stanęłam przed ogromnym lustrem ze złotą ramą w przerażające wzorki, które stało w łazience, na piętrze. Powoli powieki opadły, zamykając moje oczy, usta zamilkły, a serce waliło niczym młot. Bałam się, ale chciałam sprawdzić czy krwawa Merry istnieje. Zupełna ciemność, gdyby nie świeczka nic kompletnie bym nie widziała. Powoli, według instrukcji znalezionej w internecie, zaczęłam wymawiać jej imię trzynaście razy. Gdy skończyłam po raz trzynasty, nagle jakby przez podmuch wiatru świeczka zgasła. Zaczęłam krzyczeć wniebogłosy, wcześniej nie wierzyłam w to, że naprawdę ją wywołam, robiłam to dla zabawy. Nagle ktoś szarpnął z całej siły za klamkę i wszedł do domu. Właśnie wtedy omal nie zemdlałam z przerażenia. Nie wiedziałam co robić, w myślach miałam wszystko co najgorsze, mój złośliwy mózg zaczął wymyślać historyjki niczym z najstraszliwszego horroru o bezmyślnym dziecku, które zostało zabite przez krwawą Merry nie zastanawiając się nad konsekwencjami wywoływania duchów. 
-Co tu tak ciemno? - mruczał pod nosem znajomy głos. Na całe szczęście przerażającą zjawą okazała się być moja własna mama, która wróciła z pracy. W ten dzień nie tylko ja doznałam szoku, ale także ona po tym, gdy zobaczyła, że niechcący...popuściłam w spodnie. Nie chcę tego dokładniej wspominać.
-----------------------------------------------
proszę, nie piszcie abym pisała dłuższe rozdziały. 

~5~

"W końcu siadasz i widzisz jak przed twymi oczami życie wywraca się do góry nogami"


  Po lekcjach szybko biegłam na przystanek, prawie się przewróciłam, w dodatku lało i wyglądałam jeszcze gorzej. I tak nie zdążyłam na autobus. Na przystanku stała także Cara, rzekomo moja przyjaciółka.
-Od kiedy ty czekasz na autobus?- spytałam zdziwiona, gdyż Carolina była naprawdę bogata i zawsze ze szkoły odbierał ją ojciec swoim wypasionym BMW.
-Nie twój zasrany interes. - warknęła oschle, a jej spojrzenie wbiło się we mnie niczym najostrzejszy nóż.
-Kim ja dla ciebie jestem?
-Przyjaciółką?! - wydarła się pytająco.
-Dziewczyno czy ty coś brałaś? Nazywasz osobę, z którą praktycznie nie przebywasz przyjaciółką?
-Yyy, nie chcesz to nie, nie potrzebuję cię. Mam dużo innych koleżanek. - westchnęła chwaląc się.
-Kogo na przykład? Spytałam krzyżując ręce na piersiach jak zwykle robiła moja mama, gdy ją próbowałam okłamać.
-Odwalisz się?! - wrzasnęła, w jej oczach wybuchnął gniew.
-Jasne...
-Muszę zapalić-westchnęła po czym zaczęła grzebać w torebce od Louis'a Viutton'a.
-Nadal palisz? Miałaś przestać.
-Nie jesteś moją matką. Zrozum to wreszcie. 
Cara znalazła paczkę  Pink Elephant. To "różowe papierosy" o waniliowym aromacie. Zapaliła i poczęła delektować się trującym dymem. Już nie kaszlała tak jak kiedyś. Tak, kiedyś, bo zaczęła palić w wieku czternastu lat. Na nic zdały się moje referaty o tym jak palenie szkodzi. Ją nie obchodziło to, że może być bezpłodna, mieć zaburzenie w trawieniu czy nawet raka płuc, przedwczesnego zawału lub udaru. Nic do niej nie docierało. 
-Chcesz?- spytała podstawiając mi paczkę pod nos.
-Nie, dzięki. 
Znów się zaciągnęła. Wypuściła z ust ten śmierdzący dym. Gdy skończyła, rzuciła papierosa na ziemię i podeptała go. Już chciała sięgnąć po kolejnego, ale jej przerwałam:
-Dobra, dosyć!
-Mam jeszcze tabakę - zaśmiała się.
Grr, niech ten autobus przyjedzie szybciej!
  Justin, Justin, J u s t i n. Wciąż myślałam tylko o nim, a przed oczami wciąż miałam jego cudowną twarz. Namiętne usta, śnieżnobiałe zęby, piwne, wręcz hipnotyzujące oczy i idealnie ułożone włosy. W dodatku on tak pięknie pachniał. Perfekcyjny charakter i wygląd także. Czego więcej mogłam chcieć? Pobiegłam do domu. Zastałam tam mamę, która była, jak zwykle, w kuchni i gotowała jakiś obiad.
-Cześć - rzuciłam oschle i wbiegłam do mojego pokoju. Ach, cudownie. Zupełnie sama, z dala od pędzącego świata i zwariowanych ludzi. Usiadłam po turecku na łóżku. Czemu ja jestem tak nieszczęśliwa? Nagle zadzwonił do mnie obcy numer. 
-Halo?
------------------------------------------------
Hej kochani
Mój tt- https://twitter.com/lililolilou
Powiadamiam o rozdziałach!!
PROSZĘ O KOMENTARZE :)

  

~ 4~

"Chwyć mnie za rękę i nie patrz na przeszkody, podążaj za mną, aż zaprowadzę cię tam gdzie wreszcie będziesz szczęśliwa"

  Szybko wyrwałam kartkę z zeszytu. Wzięłam długopis i zaczęłam przelewać swe łzy na nią.
"Wątpię żeby cię to obchodziło, ale dłużej już tak nie mogę...Nic mi się nie układa, nawet włosy jak widzisz. Zakochałam się w kimś kogo nie znam, ogarniasz? Nie znam, nie widziałam nigdy na oczy i nie zobaczę. Tak, serio, jestem takim no-life'em, że znajomych poznaję przez chat. W dodatku jestem brzydka, głupia, gruba, nielubiana, ech.  Pocięłam się, bolą mnie nadgarstki i uda. Tak, jestem psychiczna! Nieważne, w każdym bądź razie, jak widzisz u mnie nie za wesoło." Tyle napisałam. Wahałam się czy mu to rzucić, ale zrobiłam to. Przystojniak oberwał z pogniecionej kartki zwiniętej w kulkę. Nie odwróciłam się, nie chciałam widzieć jego reakcji.  Bałam się, że usłyszę dochodzący z tyłu śmiech, ale nie usłyszałam.
 Lekcja minęła dość szybko, choć do ciekawych nie należała. Wyszłam z sali, wzrokiem szukałam Justina. Miałam nadzieję, że podejdzie do mnie, aby mnie pocieszyć. Chwilę po dzwonku faktycznie podszedł.
-Ja...- zaczął przełknąwszy głośno ślinę. Wyglądał na zdziwionego albo raczej zażenowanego.
-Wiem, przepraszam. Jak mogłam ci to napisać? jestem kretynką! - krzyknęłam i pobiegłam w stronę szatni nie zważając na podążającego za mną przystojniaka, który patrząc na mnie wyglądał jakby patrzył na kosmitkę. Wiadomo co chciałam tam zrobić. Płakałam. Przy sobie zawsze miałam jakiś ostry przedmiot, aby sprawić sobie nim ból w razie takiej potrzeby. Tym razem była to żyletka. I znowu chciałam poczuć krew spływającą po moim nadgarstku, kapiącą na ziemię, brudzącą spodnie.
-Mia! - zawołał znajomy głos, ktoś biegł w moją stronę. Był to on- Justin Bieber.
-Przepraszam- szeptałam jak opętana, a łzy spływały mi po policzkach wąskimi strumieniami.
-Za co? Dziewczyno, uspokój się! - chłopak chwycił mnie za ramiona i zaczął mną potrząsać, to pomogło.
-I po co ci to pisałam?
-Spokojnie, wiesz, ja też kogoś poznałem przez chat. W dodatku kogoś z mojego osiedla, ale nigdy nie dowiem się kto to...
-Muszę się nauczyć tańczyć- majaczyłam.
-Masz temperaturę? - spytał dotykając mego rozgrzanego czoła.
-Pomożesz?
-Może lepiej będzie, jeśli pójdziesz do pielęgniarki,co? -wyglądał na zakłopotanego i nie wiedząc co począć zaczął krążyć bezsensownie wokół mnie.
-Nie, ja się dobrze czuję.
-Tsa! Faktycznie. Dziewczyno, ty właśnie chciałaś się pociąć. Tak nie może być. Nie rób sobie krzywdy.
-Nie rozumiesz, do cholery, że tylko to mi pomaga? Nie rozumiesz, że lubię się chlastać?- wykrzyczałam mu prosto w twarz. On spojrzał na mnie z pokorą. Spojrzał mi prosto w oczy i patrząc w ich głąb począł powtarzać "W życiu nie chodzi o to, aby przeczekać burzę, tylko o to, aby nauczyć się tańczyć w deszczu". Przeszedł mnie zimny dreszcz. Nie. To nie może być prawda, to nie może być on. Czy to ma znaczyć, że pisałam z Justinem? Czyli to w nim się zakochałam? Zamknęłam oczy, łzy płynęły spod powiek. Wiedziałam, że on się zawiódł. Okazało się, że to właśnie ze mną pisał, brzydką nieudacznicą.
-To ty- westchnęłam przez płacz.
-To ja? - spytał z lekkim uśmieszkiem, jakby z litości.
-Odejdź.
-Chwyć mnie za rękę i nie patrz na przeszkody, podążaj za mną, aż zaprowadzę cię tam gdzie wreszcie będziesz szczęśliwa. - wyszeptał. Wtedy po raz pierwszy od dawna na moich ustach pojawiło się coś na znak uśmiechu.

~3~

"W życiu nie chodzi o to, aby przeczekać burzę, tylko o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu"

-Mia! - zawołała mama, która akurat była w kuchni, jak zwykle.
-Już...- zniechęciłam się, bo wiedziałam, że szykuje się opieprz, to było słychać w jej głosie. Nie wiedziałam tylko o  co tym razem. Napisałam rozmówcy na czacie, że zaraz wracam i zeszłam na dół.
-Twoje oceny są co najmniej straszne. -westchnęła trzymając w ręce jakąś kartkę.
-Skąd to masz? - zawstydziłam się, bo wiedziałam, że mojej mamie cholernie zależy na dobrych ocenach. Nie byłam głupia, po prostu opuściłam się w nauce. Tak, przez internet, problemy z rówieśnikami, a szczególnie Carą, do której się przywiązałam i szczerze jej zazdrościłam. Jeszcze te liściki na lekcjach...Ktoś podrzucał mi małe karteczki, na których było napisane coś w stylu "Jesteś brzydka, umrzyj". Z czasem zaczęłam to wierzyć i straciłam wiarę w siebie. 
-To już nieważne. Ważne jest to, że mnie oszukujesz. Niby nie masz żadnych jedynek, a jednak. Koniec internetu i telewizji. 
-Mamo! Ja teraz nie mogę go wyłączyć, mamo, mamo!! - zaczęłam płakać jak małe dziecko, któremu odebrano lizaka. Wiedziałam, że już nigdy nie znajdę na tym czacie tego niesamowitego chłopaka, który podnosił mnie na duchu, a robił to lepiej niż moja nadopiekuńcza matka i przyjaciółka, rzekomo najlepsza.
-Nie ma mowy, nie odwołam kary. Do pokoju! 
-Mamusiu, błagam! błagam! - wołałam, ale ona nie słuchała, wróciła do gotowania.
Załamałam się, kolejny raz. Wbrew woli matki, gdy tylko wbiegłam do pokoju od razu usiadłam przed uzależniającym pudłem. Zobaczyłam tylko to:
W życiu nie chodzi o to, aby przeczekać burzę, tylko o to, by nauczyć się tańczyć w deszczu
Była to wiadomość od nieznajomego. 
-Co?! - wydarłam się na cały dom. Mama wyłączyła internet. 
  Siedziałam pod biurkiem i płakałam. Zawsze brakuje tak mało, abym była szczęśliwa. Koniec, przepadło, już nigdy go nie znajdę. Nie chciałam wychodzić z pokoju, aby wziąć żyletkę, więc bezmyślnie chwyciłam cyrkiel. Na początku były to delikatne rysy, ale z czasem zaczęłam wbijać jego nóżkę coraz głębiej. Krew lała się wąskimi strumieniami. Jej krople spadały na ziemię tworząc krwawe ślady na dywanie. To nie bolało, a nawet sprawiało przyjemność. Może ja faktycznie byłam nienormalna i powinnam iść do psychiatry? Albo po prostu byłam nastolatką, która kolejny raz się zawiodła. Chyba to drugie. 
  Ludzie mówili na mnie "fałszywa". Nie widziałam dlaczego, ale akurat to bolało, bo robiłam wszystko, aby tak nie było. Nikt mi nie ufał, bo byłam klasowym pośmiewiskiem. Wytykali na mnie palcami albo śmiali mi się w twarz. 
  Zabrałam się za robienie lekcji, kiedyś musiałam zacząć. Był wieczór, a ja byłam zmęczona, więc nie szło mi za dobrze. Rzuciłam książki do torby. Wykąpałam się, a potem wskoczyłam do łóżka, które aż się prosiło, aby to zrobić i nakryłam się puchatą kołdrą. 
"Nie chcę do szkoły".
 No, ale następnego dnia poszłam do niej, jak co dzień. Idąc korytarzem szkolnym omijałam złośliwe spojrzenia innych. 
Powtarzałam wciąż w myślach: "Tańcz w deszczu, tańcz w deszczu", choć do końca nie wiedziałam o co mu chodziło, to czułam, że to zdanie może zmienić moje życie. Zastanawiałam się nad tym całą lekcje, potem kolejną i kolejną...Wpadło kilka uwag, za nie słuchanie poleceń nauczyciela i za nie pisanie w zeszycie, no ale ja musiałam jakoś dojść do sedna. W końcu wpadłam na coś. 
I znów miałam wybuch płaczu, tym razem na matematyce. 
-Mia? Co jest? - szepnął ktoś z tyłu, ku mojemu niedowierzaniu, bo sądziłam, że kompletnie nikt się tym nie zainteresuje.
Nie odpowiedziałam, nawet się nie odwróciłam, bo bałam się, że mam rozmazany tusz do rzęs, a za mną siedział Justin, niesamowite ciacho, u którego nie miałam żadnych szans.

~2~

                                                                       
                                                                                ♥ ♥ ♥
           "Wolę żyć w wirtualnym świecie. Tylko tam mogę choć trochę ukryć swoje wady."
                                                                                ♥ ♥ ♥

  Lubiłam płakać. Niektórzy się tną, coś wciągają, słuchają pocieszającej muzyki, a ja płakałam. Nie robiłam tego tylko wtedy, gdy było mi smutno. Płakałam z różnych powodów, a czasem tak po prostu, z nudów. Byłam przekonana, że płacz pomaga. Czasem tylko dzięki łzom znajdowałam pozytywne strony świata. Już gdy byłam mała zauważyłam coś dziwnego. Im więcej płakałam, tym więcej szczęścia miałam następnego dnia. I na odwrót, im więcej się śmiałam, tym gorzej było potem. Właśnie dlatego płakałam. Pomijając to, że po prostu lubiłam.

  Po co miałabym brać narkotyki? Ten biały, cholerny proszek nie pomógłby mi w niczym. Nie mogłam uwierzyć w to, że moja własna matka była przekonana, że ta torebeczka należała do mnie. Ktoś to podrzucił, byłam tego pewna. Tylko...Kto? Wiele osób w szkole to brało, ot tak, dla zabawy, ale nie ja. No dobrze, raz na imprezie u Cleo spróbowałam, ale na tym koniec. To, że ludzie próbowali zwalczyć swoje problemy poprzez wciągnięcie białego proszku wydawało mi się c h o r e. Możliwe, że to Carola, moja "przyjaciółka". Tak, łączy nas gruby sznur fałszywej, toksycznej przyjaźni. Jesteśmy jednym wielkim przeciwieństwem. Ona- cieszy się swoją fantastyczną figurą, nieskazitelną cerą, uwodzicielskim spojrzeniem, namiętnymi ustami i lśniącymi włosami, o których marzyła każda dziewczyna w moim wieku. Wyglądała na dużo starszą, ale tego właśnie chciała. Nikt nie widział jej bez makijażu, ale mogę się założyć, że nawet bez tapety jest przepiękna. Ja? Byłam nikim. Nikt mnie nie zauważał. Szara myszka, która boi się wyjść ze swojej nory. Wyglądałam jak dziecko specjalnej troski. Nie malowałam się. No dobra, przesadziłam. Moim makijażem było mnóstwo pudru, który zasłaniał wypryski i tusz do rzęs, który wydłużał moje niewyraźne rzęsy. Tylko to, nic więcej, a więc "plastikiem" nie można było mnie nazwać. 

  Usiadłam na kręconym krześle i włączyłam laptopa. Po długich oczekiwaniach w końcu się włączył. Jedynym pocieszeniem był dla mnie czat. Nie był to byle jaki czat, ale jeden z najbardziej znanych i najczęściej odwiedzanych. Pisze z z osobą wybraną losowo, wówczas, gdy jedna osoba się rozłączy najprawdopodobniej już nigdy jej nie znajdziesz. Ja, pechowiec, zawsze trafiałam na nudziarzy albo czubków, którzy nic nie mieli do zaoferowania i rozmowa najczęściej wyglądała tak:
-Cześć
-Cześć, co tam?
-Ok a tam?
-Ok
*rozmówca się rozłączył*
Nawet w internecie nikt mnie nie chce. Życie. Połączyłam się z nieznajomym. Tym razem nie pisałam jako pierwsza, nie narzucałam się. Byłam znudzona tym, że zwykle nic z tych rozmów nie wynika, więc nie angażowałam się w rozmowę.
-Hej
-No hej... - odpowiedziałam po czasie, o dziwo, mimo dłuższego czekania rozmówca nie rozłączył się, a to mi zaimponowało.
-Jesteś dziewczyną czy chłopakiem? - spytał nieznajomy.
-A kogo oczekujesz?
-Niech zgadnę...Jesteś dziewczyną, nieprawdaż? 
-A ty chłopcem? I... Skąd wiedziałeś? 
-No wiesz, znam się na laskach. 
-Jestem dziewczyną, nie laską.
-Oj, widzę, że poziom twojej pewności siebie jest dość niski? 
-Zgadłeś.
-Jesteś piękna. - stwierdził.
-Nie widziałeś mnie. - wystukałam na klawiaturze, nie ukrywam, że dobrowolnie uśmiechnęłam się do monitora.
-Ja to czuję...
-Mmm, co za romantyk.
-Ile masz lat? Jak masz na imię? Gdzie mieszkasz? 
-Powoli... - odpowiedziałam na nagły atak pytaniami.
-Przepraszam. 
-Mieszkam w Hamilton, przy White street. Tyle ci napiszę.
-To sporo wnosi, bo..Ja też O_o. 
-Yyy, co?! - zdziwiłam się.
-No tak.
-Dziwne.
-Może przeznaczenie?
-Może.
-Ile masz lat? 
-Szesnaście, a ty?
-16 - odpowiedział.
Rozmowa ciągnęła się dalej, nie znaliśmy swoich imion, tylko wiek i to, że mieszkamy dość blisko siebie.
Po kilku godzinach nieustannej rozmowy zaczęliśmy pisać o mnie i moim nastawieniu do świata.
-Nie ufam nikomu. - stwierdziłam.
-Zawiodłaś się?
-Żeby to raz...
-Podobno w życiu nie zawiedziesz się tylko na jednej osobie.
-Podobno miłość istnieje. 
-Nie wierzysz w miłość?
-Nie.
-Miłość to główny składnik życia.
-A cierpienie to główny składnik miłości. Z tego dużo wynika..
-Pesymistyczne myślenie. I filozoficzna rozmowa.
-Jedną osobą, z którą piszę od serca, której mogę napisać wszystko-jesteś T Y.
-Miło.
-Potrzebuję pomocy. Boję się, że coś sobie zrobię.
-Boisz się samej siebie?
-Ja się tnę.
-Nie niszcz swojego pięknego ciała. 
-Nie mam nikogo.
-Masz mnie! - po tym, gdy to napisał, łza zakręciła się w moim oku.
-Kiedyś ktoś z nas się rozłączy.
-Ja nie mam zamiaru. ;* - wtedy pierwszy raz napisał do mnie "buziaka".
-I ja też nie. ;*

Pisaliśmy o wszystkim, a jednocześnie o niczym. Dopełnialiśmy się, on mi pomagał, a ja pomagałam mu. Byłam w nim bezgranicznie zakochana, choć nigdy nie widziałam na oczy, nie miałam pojęcia jak ma na imię. Pierwszy raz, tak po prostu zakochałam się w kimś nie ze względu na wygląd tylko na to co ma w środku, jakim jest człowiekiem. 

~1~

                                                                 ♥♥♥ 

Chyba jestem daltonistką, bo jakoś nie widzę tego ich"kolorowego" świata

                                                                      ♥♥♥ 

 Oni nic nie wiedzą o życiu. Nic, kompletnie nic. Są tak szczęśliwi, że nie zauważają cierpienia, które krąży wokół nich. Łzy nie cisną im się do oczu, bo nie mają takiej potrzeby. Żyją. Patrzą na świat optymistycznym wzrokiem. Ja tak nie umiałam. I nie umiem tego wytłumaczyć. Czy jest jakaś granica cierpienia? Przecież w końcu ono musi się skończyć. Nic nie trwa wiecznie, a już na pewno nie miłość. Jako jedyna z klasy nie miałam nigdy chłopaka. Ten fakt mnie dołował. Za każdym razem widząc całujące się pary w mojej szkole chciało mi się zwrócić śniadanie, choć gdzieś w głębi szczerze im zazdrościłam. Czemu żaden chłopak na mnie nie patrzył? Sama nie umiem odpowiedzieć na to pytanie. Nie byłam w cale brzydka. W moim otoczonym przez cztery czerwone ściany pokoju stało wielkie lustro. Podobno należało do mojej praprababci. Nie znałam dokładnej historii jego pochodzenia, ale wyglądało na naprawdę bardzo stare. Obramowanie było złote, układało się w jakieś nieznane mi wzory. Mniejsza z tym. Często przeglądałam się w tym lustrze, bo dbałam o swój wygląd. Nie byłam zakochana w sobie, ale szczerze mówiąc, a raczej...szczerze pisząc, wyglądałam ładnie. Nie miałam, więc bladego pojęcia czemu nikomu się nie podobałam. 

 Siedziałam na czarnej, skórzanej kanapie. W rękach trzymałam ciepły kubek pełen pysznej, gorącej czekolady. Jej zapach był rajem dla moich nozdrzy. Jedyna rzecz dla której żyłam - czekolada. Szczególnie w chłodne, jesienne dni. 

-Mia! W tej chwili do mnie! - zawołała nagle mama. Zdenerwowałam się. Nie wiedziałam o co chodzi, ale po głosie mamy poznałam, że coś jest nie tak. Wstałam jakby kanapa nagle zaczęła parzyć mnie w tyłek. Niepewnie i z obawą poszłam do kuchni. Ujrzałam tam mamę, która trzymała w ręce moją torbę, którą zazwyczaj nosiłam do szkoły. 

-Ach, mamo, przepraszam, zapomniałam jej wziąć do mojego pokoju...- wzdrygnęłam się. Na kuchennym, szklanym stole leżała mała, przezroczysta paczka w połowie pełna białego proszku. 

-Jak to wytłumaczysz? Masz szesnaście lat! Dziewczyno! Czy ty naprawdę chcesz być jakąś ćpunką w przyszłości? Skąd to wzięłaś? - mama wybuchnęła. Zaczęła wrzeszczeć, w jej oczach ujrzałam strach, gniew i żal. 

-To nie moje, przysięgam! - nie kłamałam. Naprawdę nie miałam pojęcia skąd to się wzięło. - ktoś mi to musiał podrzucić...Mamo, przecież wiesz, że ja taka nie jestem. Chyba...chyba już wiem kto to mógł być. 

-Pewnie ta twoja głupia koleżanka, która jest narkomanką i alkoholiczką, mimo że ma szesnaście lat! Zabraniam ci się z nią zadawać.

-Ale mamo! Ja nie mam nikogo oprócz niej. Nikt inny mnie nie lubi. Nie możesz mi tego zrobić...Przecież ona nie jest w stanie namówić mnie na takie świństwa. - byłam stanowcza, mój głos brzmiał odpowiedzialnie.

-Idź do pokoju. Muszę wszystko przemyśleć...-westchnęła mama załamując ręce.

~BOHATEROWIE~

W ROLACH GŁÓWNYCH:



    Mia Cherffley
Mia to szesnastolatka. Jest pesymistką, przez co patrzy na świat z innej perspektywy niż większość jej znajomych. Nie można nazwać jej "popularną", ale nie jest także klasowym pośmiewiskiem. Nigdy nie miała chłopaka co ją załamuje. Wkrótce jej życie obraca się o 180 stopni. Poznaje chłopaka, przez co wpada w niezłe kłopoty. Czy jej psychika może temu podołać? Czy uda jej się POKOCHAĆ strach?

   Justin Fireheart
Typowy siedemnastolatek. Podoba się dziewczynom, bo jest niezwykle przystojny i uroczy. Mógłby mieć każdą, ale chce tylko i wyłącznie tej jedynej. Zakochuje się na zabój, jest trwały w związku i niezwykle uczuciowy. Po prostu ideał!

Carolina (Cara) Filey
Najlepsza przyjaciółka Mii. Ma szesnaście lat. Jest popularna i naprawdę niegrzeczna. Uwielbia imprezy, alkohol i wszystko co nielegalne i niezdrowe. Nikt tak naprawdę nie wie czemu zadaje się z Mią, ale robi to od pierwszej klasy podstawówki. Często namawia Mię na różne głupoty, a przez to Mia wpada w kłopoty.

              



Panna Manghay 
Młodziutka nauczycielka angielskiego. Nikt nie wie ile ma lat, ale wygląda na naprawdę bardzo młodą. Uczy w szkole, choć jest kontrowersyjna i zwykle skąpo ubrana. Jest seksowna. Budzi pożądanie wśród młodych mężczyzn, co nie jest dobre. Wkrótce wykaże się także odwagą i sprytem.

i inni...